Reflection

Every now and then we need to stop and stare. Stare back at the path which leaded us up to the point where we are now. Contemplate on the road ahead – plan and pray, with the feeling of expectation filling our hearts.

The end of the year is such a time for all of us. The world around us forces us to go slower, relax and for a moment get the long needed perspective which has been evading us during the year.

2012 was a wonderful year. I have experienced more during this year than ever before in my life. Most of it is mainly because I have had the privilege to become a mother, but it is only part of it. It was also a tough year. There were goals that we could not meet, we worked hard and lost some battles, up to the point where we all felt we needed a break desperately.

There are no guarantees that 2013 will be easier. I cannot remind myself ever hearing people say – this was a wonderful year, much better than the year before that. It seems that time will always fly faster and faster, finances become less and less and we grow older and older.

But despite that I am thankful. Never during this year, both during the highlights and the downsides, have I ever felt that God was not with me through it all. He has been so generous and maybe it is because of hardship that we get even closer to Him.

After another year, where patterns in the world just repeated themselves all over again, I just want to take this with me into the New Year. Not the hope that 2013 will be better or easier, but just the peace in knowing that no matter, what God is with me all the way.

The Washing Machine

Def: The laundry machine, washing machine, clothes washer, or washer is a machine to wash laundry, such as clothing and sheets. The term is mostly applied only to machines that use water as opposed to dry cleaning (which uses alternative cleaning fluids, and is performed by specialist businesses) or ultrasonic cleaners. (Wikipedia)

For humans to live in close proximity to each other we need to smell good, look good, be clean and presentable. In short – we need to wash ourselves and the clothes we wear regularly. Not surprisingly then, that the first patent for a machine classified under the category washing and wringing was issued in England in 1691, long before the industrial revolution or the invention of electricity. The machine did not exactly look like the washing machines we know, but still the need was there and it had to be satisfied. From there the quest for ‘the washing machine’ began.

Finally in 1904 the electric washing machine arrived. Fischer, an American citizen has incorrectly been accredited with the invention of the electric washing machine as we know it, but at least one patent for such a device was registered in America before he registered his.

Now, why on earth have I devoted a piece of literature to this for granted electrical appliance? Can we describe it as a miracle in our everyday lives? Maybe it was a 100 years ago as articles have described the washing machine as more liberating than the contraceptive pill… We have to realise, before the arrival of a machine with washing ability, the tedious action of maintaining hygiene lay in the coarse hands of the woman of the house. She usually had to offer a day or more of her week washing and wringing away…

So yes, maybe it is still a unappreciated miracle, drowned by the voices of iPads and iPhones and iPods and all other forms of nanotechnology.

But one thing I am sure of: the washing machine is not is a form of entertainment. We hide it in our pantry. It is not applauded for its aesthetic or entertainment qualities. Not until now…

Isn’t it wonderful to see how an everyday activity, like the workings of a washing machine become magical through the eyes of a child.

Andreas enjoyed every moment and we enjoyed him. There we were sitting – the three of us, in our pantry, marvelling at our own washing machine. The entertainment did not cost a cent.

There are things in life which are simply priceless, like seeing your child exploring the world.

Thank you Andreas. Through your eyes I get a new perspective on the world.

Jelly Babe

To have a child is surely one of the most life changing event which could ever happen to you. Nothing in your life is ever the same…

In their innocence they come, take your whole life, your heart, your being and turn it all upside down. They come without reservation, the only agenda they have is to be fed, cleaned and loved, but believe me that ‘little’ agenda of theirs keeps you busy all day.

They don’t ask for anything, they just simply cry to get it. They drain your pocket, occupy your thought, and crawl into the centre of your heart.

You don’t have free time anymore and should you get it sleep sounds like the best way to spend it on. You know now that you never knew the true meaning of work, until now.



Knowing all this, who in their right mind would ever want to put themselves through all this?

On Saturday, as I was sitting watching my jelly babe all the above faded away – because despite them taking all your energy they give back so much more. With their innocent vitality they have the power to transform an ordinary day into a memorable event.

They teach us that enjoyment lies in the ordinary things.

Something we so often forget.

Smokkelary

Daar is soveel dinge waarmee ‘n mens kan smokkel . Meestal lok die woord die beeld uit van ‘n geheimsinnige man, donker strate, ‘n fluweellappie, die inhoud daarvan net vir die oog van die voornemende koper bedoel.

Maak nie saak waarmee daar gesmokkel word nie, hetsy blink klippies, potente opkikkertjies of perlemoenskulpies, per definisie impliseer die woord geheimsinnigheid. Smokkelaars loop nie op straathoeke met advertensieborde om hulle nekke nie. Jy moet ‘n smokkelaar opsoek, die ware wat hy aan jou wil verkwansel kom altyd teen ‘n prys, en ‘n risiko…

‘n Afrikaanse gesegde wat nogal heelwat in my gedagtes was die laaste paar weke is juis rondom die idee van smokkelary. Iemand smokkel met jou gedagtes. Dit is asof ek dit juis die aftelope tyd beleef het.

Niemand is gevrywaar teen teenspoed of moeilike tye nie. Die vraag is nie of dit gaan gebeur nie, maar eerder wanneer. Die ideaal is om in moeilike tye jou kop op te lig, die silwer randjie om die donker wolke raak te sien en voort te beur. As dit maar so maklik was. Soms, net wanneer jy voel jy is weer op jou voete, dan kom die volgende uitklophou.

Die lewe bly nou maar tot oorlopens toe vol met uitdagings.

Maar ten spyte hiervan het elkeen van ons steeds keuses, hoe beperk ookal. Die sterkste wapen wat ons sekerlik het teen teëspoed is om positief te bly. Maak nie saak hoe donker die wolke saampak nie, daar sal altyd iets positiefs wees waarop ‘n mens kan fokus.

Dit is soos Barbara Johnson, sekerlik een van my gunsteling bly -positief- skrywers so mooi beskryf. Sy vertel van ‘n nota was ‘n hond beskryf wat weggeraak het. Jy sal hom herken aan die volgende: sy af-stert , hy loop mank, blind in een oog, brandsiek om maar net ‘n paar skete op te noem, maar die belangrikste is dat hy reageer op die naam Lucky.

Dit is die toppunt van positiewe denke.

As dit maar net so maklik was. Ons stryd is nie teen vlees en bloed nie. Ons veg daagliks teen die dinge wat ons nie kan sien nie. Die duiwel gebruik juis ons denke as toegangspunt om beheer oor ons lewens te kry. Hy weet dat vanuit die denke word ons lewensuitkyk, ons besluite en ons dade beheer.

Die duiwel is by uitstek ‘n beroepsmokkelaar. Hy spesialiseer daarin om elkeen van ons ‘n rat voor die oog te draai. Tydens elke moeilike tyd in ons lewens kom klop hy skelm aan die deur. Woordeloos bring hy sy fluweellappie na vore, tog te aanloklik. Jy neem dit, gee jouself oor aan die versoeking. Maar so dikwels besef ons te laat: dit wat ons geglo het ‘n diamant van verligting sou wees, is uiteindelik ‘n vloeksteen van verbittering en negatiwiteit.

Dit is wat kom van smokkelary.

Wat is dan die antwoord? Die eenvoud daarvan het my eintlik laat skaamkry. God kom nooi ons elke dag uit om ‘n lewensverandering te maak, eenvoudig deur ons denke te vernuwe. Dit kry ons reg sonder enige smokkelary. Vernuwing van denke kom deur eerlikheid, deur elke dag, elke gedagte, elke gebeurtenis wat ‘n invloed om my gedagtes kan hê voor God se voete neer te sit en dit onderdanig aan Hom te maak.

Dit is vreugde te midde van swaarkry.

My Red Toe Nails

Spring brings with it the spirit of renewal. There is energy in the air which drives us towards new things. We have the urge to re-look the old and start on a fresh note. We throw out our old clothes, get a new hairstyle, get outside work in the garden, get in shape (with varying levels of success).

I call it spring fever.

As part of spring fever I felt my toe nails needed a little lightening up. As part of the new season I had to paint them with something else than the black and brown I have been using during the long winter months. I dug into the cupboard. To my dismay the only bright colour I could find was red. I have never been too fond of red lipstick or red nail polish, but to relieve the symptoms of my spring fever I had no other option.

I must say it help to put a piece of spring in my step, but believe me, beyond my wildest expectations it did so much more than that.

Andreas is in the process of crawling. Believe me, quite a process it is. He tries very hard, he has the will, but for every 10 minutes of trying the might advance about 2 or 3 metres in the direction he wants to go in.

We mostly feel helpless. We encourage, as you might realise from previous writings on the subject and to some extent it does help, but there are certain connections which still have to be made in the little brain of his. The wires are not all connected yet.

One afternoon I was cheering along, as usual, standing a few feet ahead of where he was intending to go. He suddenly fixated on my sandals, with the red toe nails peeping through. In that moment he got a determination in his eyes: he wanted to get to my toe nails. With that as his goal he suddenly moved, like never before.

He did not stop until he touched the result of my spring fever exercise. It was wonderful to see the utter satisfaction on his face when he finally reached his goal.

In that moment I realised the power of red!

I just wish motivation of one’s children could stay this easy. Imagine if red toe nails were what it would take to get a stubborn teenager study for his exams.

I guess I should enjoy it while it lasts…

Die Universele Gevoel

Daar is belewenisse, gevoelens waarvoor mens nie woorde het nie. Miskien is daar nooit woordeskat onwikkel om hierdie oomblikke te beskryf nie, of dalk sal die mens ten spyte van sy mees intesiewe poging steeds sprakeloos gelaat word deur sekere gebeure.

Tydens ‘n oorsese reis kom ek dikwels die gevoel teë. Uit gebrek aan meer beskrywende woorde het ek dit my universele gevoel gedoop. Die universele gevoel is ‘n oorweldigend: dit is die besef dat ‘n mens deel is van ‘n ingewikkelde, verweefde kosmos. Die wete dat selfs ‘n onbelangrike gebeurtenis in die uithoek van een wêrelddeel’n rippeleffek kan opwek wat enige iemand aan die ander uithoek van die aarde kan beïnvloed. Die gevoel is gegrondves in die teorie dat jy enige twee mense op aarde in 8 stappe of minder met mekaar kan verbind.

Tydens my reis na Wenen het ek die universele gevoel my telkens beetgepak. Dit was waar ek asemloos voor Gustav Klimt se werke gestaan het, wetend dat dit wat hy in sy kuns uitbeeld binne my resoneer. Dit was in die Schonbrunn paleis toe die geskiedenis van Mozart, wat ek in Standerd 1 van geleer het, lewendig geword het. Hier het ek gestaan in die spieëlkamer van die paleis waar Mozart op 6 jarige ouderdom vir Keiserin Maria Teresa op die viool gespeel het.

Dit was in die oomblikke van Keiserin Sisi se lewe wat my herinner het aan die fliek van Romy Scheinder (wat die rol van Sisi vertolk het). Ek het die fliek as 5 jarige dogterjie gekyk. Na die fliek het was ek vir maande die beeldskone Sisi, wat die swaar adelike lewe op haar skouers voel druk het.

Soveel van die Weense geskiedenis het al in my lewe gefigureer. Kuns word so dikwels die wyse waarop die geskiedenis van ‘n veraf wêreld deel van my alledaagse lewe word. Dit is waarom ek elke oomblik van my kunsbelewenisse wil omarm, want daardeur het ek die geleentheid om myself in te prop by ‘n universele bron van energie.

Aanmoediging

Daar is ‘n rede hoekom woorde soos tuisveldvoordeel bestaan. Nie net ken die sportman die veld waarop hy uitdraf nie, maar die bemoediging en aanmoediging van ‘n span se eie ondersteuners laat nuwe moed deur enige persoon se are vloei.

Ons word gebore met behoefte aan erkenning. Ons meet onsself so dikwels aan die reaksies van ander mense. Wanneer alles om ons verlore lyk, al die krag uit ons gedreineer dan is daar een ding wat ons so dikwels kan deurdra, een ding wat ons kan laat voortgaan tot die verbasing van onsself en ook ander rondom ons. Die aanmoediging van iemand wat ons liefhet.

Ek het dit altyd geweet. Daar was al soveel tye wat ek self gevoel het asof ek nie kan aangaan nie en tog het. Wanneer ek terugkyk was daar altyd iemand naby, iemand met ferm liefde wat in my bly glo het.

Maar hoe vroeg al is die mens toeganklik vir die effekte van aanmoediging? Die huidige doelwit in ons huis is om ons kleine bondeltjie vreugde te help kruip. Ons gee hom genoeg “tummy-time”- heelwat meer as wat hy graag so wou, want dit is net so paar minute dan is die mannetjie die ene frustrasie. Hierdie posisie kan hom beslis nie bring waar hy wil wees nie. In plaas van vorentoe gaan dit net agteruit…

So het ek hom sit en dophou. Die ene bondel frustrasie. Die gesiggie spreek van moedeloosheid. Ek kry hom jammer, maar aan die anderkant wil ek hom so bietjie druk om voortuit te probeer kom. Soos enige lojale mamma het ek die aanmoedigingspad probeer – hande geklap, hom aangeprys. Die reaksie was verstommend. In ‘n oogwenk het die gesiggie opgehelder, geen sprake meer van die frustrasie en moedeloosheid vantevore nie.

Meer as ooit tevore wou hy net vorentoe, want as mamma in my glo kan ek dit mos doen.

Die perfekte einde vir hierdie sketsie sou seker gewees het as ek nou geskryf het dat onder aanmoediging en toejuiging van sy mamma het Andreas dit reggekry, hy kan kruip!

Maar nee, hierdie is beslis nie ‘n feeverhaal nie. My seuntjie seil nogsteeds agteruit inplaas van vorentoe, maar ek sal bly aanmoedig, want uiteindelik is dit die belangrikste: dat ons almal iemand het wie in ons glo (selfs al loop dit nie uit op sukses nie).

Wonder vs. Weet

So twee weke gelede was ek besig om reg te maak vir ‘n besigheidsreis Kaap toe. So tussendeur die pakkery besef ek dat ek nooit die weervoorspelling geraadpleeg het om sodoende my klerekeuse te dikteer nie.

Geen probleem nie, was Mario se woorde – ons kyk sommer gou op die Blackberry se “weather app”.

Ek hoef nie vir een oomblik meer te wonder oor wat die weer gaan doen nie, die weervoorspelling en enige antwoord op die kleinste vraag waarop ‘n antwoord my nog ontduik het, is sover van my af as die palm van my hand.

Tye verander, en so saam met tye wat verander, verander sekere aspekte van die mens daarmee saam.

Ek onthou nog die tyd van ‘wonder’as kind. Daar was soveel dinge wat mens kon laat wonder. ‘n Mens het gewonder oor Kersvader – waar woon hy, wie is hy rerig? Later jare het mens begin wonder oor waar jy vandaan kom, hoe dinge werk en wie en wat jy graag wil word.

Dit was net jou pa of ‘n slim onderwyser by die skool wat dalk die antwoorde op al die wonders in jou kop gehad het. Maar ook nie altyd nie. Soos die tyd aanstap en jy al ouer geword het, het jy besef, daar sal vrae wees wat selfs die slimste onderwyser nie sal kan antwoord nie. So, dan het jy maar net aanhou wonder.

Vandag se kinders hoef nie meer te wonder nie. Hulle het nie meer ‘smart’onderwysers nodig nie, nee, almal het nou eerder ‘smartphones’ en ipads.

In plaas van om te wonder, kan elke kind nou weet. Die wat bly wonder, bly agter.

Op die oog af klink dit wonderlik. Is kennis tog nie uiteindelik mag nie?

Maar dit was tog asof die heimwee oor my toegesak het,  die oomblik toe ek besef het dat die onontbeerlike tegnologie van ons hedendaagse era my kind uiteindelik van wonder in al sy vorme sal ontneem.

Want hand-aan- hand met wonder loop verwonder. Hoe sal die wat alles weet, wat al die antwoorde op hulle vrae het, ooit hulleself onvoorwaardelik aan verwondering kan oorgee?

Sal dit nie hartseer wees wanneer die dag aanbreek wanneer niks meer ons asems wegslaan nie, wanneer ons kennis verwondering by die agterdeur uitvee.

Ek weet nie hoe ek dit sal regkry nie, maar te midde van die kennisontploffing wat tegnologie saam met dit bring, gaan ek my bes probeer om steeds aan my kind die geskenk van verwondering te gee.

Hulle hoef nie te gou te weet waar Kersvader vandaan kom nie….

Art Exhibition

For one hour a few weekends ago, I had the privilege to spend in the company of the masters. Although the conversation was multidimensional, it all took place in silence. The silence made way for spaces of interpretation. I could not talk back, my words were too few and far to inappropriate. But I tried to bow in respect, and for a moment the international artists graced the African soil, with their presence.

I have been to the Louvre, the Tate. I have walked through corridors overfilled with art. The pieces almost loosing voice as they struggle for attention among each other. Only a few pieces, like the Mona Lisa, has the advantage to own its own wall and exhibition hall.

The exhition I went to over the weekend was small. The Standard Bank Art gallery, filled with a selection of pieces, through the ages, with the human figure as common thread. There was one Picasso, a Renoir, a Francis Bacon, a few Manet’s. One hour is more than enough to get through all the pieces. Disappointing, you might think. But to the contrary, it exceeded my expectations.

To see the work of a master within a radius of 20km from your own home, under the African sun has a certain enigma attached to it. These paintings travelled thousands of miles to meet me at this point in time. And for a small window in time, I have the opportunity to bathe in these moments of beauty.

A month from now, the selection of paintings will be packed-up, crated and shipped to the next destination.

I stood infront of Renoir’s girl with a blue ribbon. I could almost touch distinguish each individual brush stroke. I was amased at his mixing of colours. Renoir had rheumatoid arthritis. He had to tie the paint brush to his hands, because he could not hold the brush and still his brush work far exceeds the skill of some of us without hand deformities.

Only coming face-to-face with such a painting, can you come to appreciate the its true value.
That is the magic of art. So much more when it has come so far to meet you.

Daardie eerste tand

Om tande te kry is nie perdekoop nie. Of so sê die wat weet – dit is nou moeders, die wat weet en die wat maak of hulle weet. Sommer van vroeg af reeds, word alle knieserigheid, maagongesteldheid, nat neusies en overklaarbare optrede aan tandekry toegeskryf.

Die tand maak vir maande daarna steeds nie sy opwagting nie, maar niemand sal ooit die verband tussen die tandekry-proses en ongesteldhede bevraagteken nie. Dit is heilige grond.

Ek moet toegee, die paar dae voor ‘n tandjie sny is beslis ‘n uitdaging. Die uitgawe op doeke skiet die hoogte in, my rustige baba was ewe skielik weer ‘n ongelukkige klein monstertjie in die nag.

Die diagnose van tandsny is ongelukkig ‘n retrospektiewe een. Een oggend na nog ‘n donker nag in die tonnel van slaapdeprivasie, kom mens uiteindelik by die lig van verklaring uit. Al hierdie marteling was te danke aan die wit juweeltjie wat nou in daardie klein bekkie pryk.

Ten spyte van al die olikheid en uitdagings wat tande-sny bring, is dit tog ‘n mylpaal wat mens bybly. As ma is jy trots op die produk van al die min slaap en boud afvee.

So saam met die tande kom allerhande nuwe ontwikkeling en avonture vir ons kleine man. Vir die afgelope paar weke kou hy al sy gepureede kos met mening. Met tande kan mens tog net soveel meer dinge in die lewe geniet.

So is die lewe – elke fase volg op mekaar. Die voltooing van die een fase is noodsaaklik, alvorens die volgende kan begin. Dit is die les van tande-sny.

When you are not in control anymore...

I read a truth written by Joyce Meyers this week, which stuck with me: how you react to the things you can’t control determine your stress level.

We all aim to lead a stress-free life. We would all love to constantly feel that we are in control of our lives. So often the things we do, think and feel are all woven around the heart of this longing to obtain peace and calm. We do yoga, meditate, draw up schedules burdened with to-do-lists. We try, but so often all in vain.

But why?

After reading this piece by Joyce it struck me that we often try to maintain a stress-free life through focussing on how we react to the things we can control. We do have many choices in life and thankfully through exercising disciplined choices after careful consideration of the consequences, we have the ability to avoid many, unnecessary stressors. Unfortunately that does not guarantee a life devoid from stress.

To our dismay, after all our careful planning we still end up with stomach ulcers, headaches, muscle spasms and sleep disturbances as a result of stress.

But why?

The answer is simple. There are so many things over which we simply do not have any control, and never will have. A bumper bash, the death of a loved one, the weather, the choices of others, just to name a few. All these uncontrollable events have the potential to cause stress, either negative or positive in your life. That is a given – you have no control over that. The only thing you do have control over is your reaction to those events. That reaction is a choice. As a child, most of us struggle to gain control over this reaction. We tend to overreact. But as years pass by, we do gain wisdom ( or most of us) and with the application of this wisdom comes the opportunity to minimise the amount of stress uncontrollable events generate in our lives.

Life will never be stress free. The moment you wake-up without a source of stress in your life, you are most probably dead or on a vacation, only existing in your dreams. That does not mean we should stop minimising stress in our lives. We all need stress to function. Stress gives us energy, a drive, the fuel to aim for the stars. But all within limits. Fire is a useful and much needed source of energy, but a fire out of control is dangerous. It can give life, but it can also kill, if not kept under control.

The same with stress. We need it, but when it is not kept under control, it will ‘kill’ us from the inside .

Kindle the fire, but don’t let it break through into the reaction field of those events beyond your control.

Moederskap

‘n Terugblik op die afgelope 6 maande

Na my vorige skrywe met dieselfde tema, voel dit asof daar reeds baie water in die see geloop het en tog is dit maar net 6 maande. Ses maande is egter Andreas se volle leeftyd. ‘n Leeftyd waarin hy van van toe-oog bondelbaba tot ‘n nuuskierige rakkertjie gevorder het.

Die aanvanklike bomskok van nuutgevonde moederskap het plek gemaak vir ‘n rustiger wete: vir die res van my lewe sal ek ‘n mamma bly.

Nog nooit het ek so baie omtrent myself geleer soos die afgelope 6 maande nie. Jy vind uit hoe jy in ekstreme omstandighede reageer – vroegoggend (want die mannetjie is teen 5am uitgeslaap), in die middel van die nag, dwarsdeur die dag. Jy ontdek dat jy reserwes het waarvan jy maar in jou studentejare, die paar aande voor ‘n eksamen, net gedroom het.

Elke oomblik van die dag herleef ek my kinderjare. Al die liedjies en stories wat ek by my ma en ouma geleer het kom nou heel handig te pas en wonder bo wonder onthou ek nog al die kinderrympies en liedjies se woorde. Dit is nogal nostalgies om weer liedjies soos die padda wou gaan opsit, Wouter Kabouter and Oom Jan sny koring uit volle bors te kan sing.

As mamma het ek die voorreg om die lewe van voor af te herontdek: deur die oë van ‘n baba. Vir Andreas is alles nuut en opwindend. Hy meet nie waarde aan geld of status nie. Hy ken nie die woord pretensie nie. Die lewe is eenvoudig daar om aan te gryp. Elke dag is ‘n reis. Solank hy net ‘n ding by sy mond kan uitkry het hy die eindpunt van sy ontdekkingsreis bereik.

Daar is niks soos ‘n baba om jou nederig te hou nie. Maak nie saak hoe hard jy probeer met waslap, borslap, spoeglap of kombuislap nie, spoeg, melk en baie ander minder aangename afskeidings word deel van jou lewe. Jou doelwit is nie meer om modieus en gegrimeer die huis te verlaat nie, nee wat om net skoon anderkant uit te kom is al klaar ‘n prestasie…

Na 6 maande skrik jy nie meer vir die huil van ‘n baba nie. ‘n Mens kom gou agter, dat hierdie klein wesentjies uiteindelik baie tawwer is as wat mens ooit kon dink – hulle moet uiteindelik hulle ouers se handelinge oorleef. Jy ken ook nou al jou baba. Ek sal nie sover gaan om te sê dat ek aan my kind se toon van huil kan aflei wat hy nodig het nie, maar ek kan darem deur middel van vinnige eliminasie by die mees waarskynlike rede uitkom.

Wanneer ek so terugkyk oor die paar maande kan ek nie anders nie as om net in dankbaarheid my hande na bo te strek nie. Dankie Here, dat ek die voorreg kan hê om iemand se mamma te wees. Dit is so groot verantwoordelikheid – meer as oorweldigend by tye, maar in geloof weet ek dat die Hemelse Vader wat hierdie wesentjie aan ons toevertrou het, ook vir ons die wysheid en insig sal gee om Andreas tot Sy eer groot te maak.


Ek sal nooit vir Andreas kan besit nie – hy sal altyd God se eiendom bly. Alhoewel ons vandag al die besluite rondom sy bestaan vir hom maak, gaan hy uiteindelik eendag self sy eie besluite moet neem.

Ten spyte van dit als weet ek: Andreas het my hart in sy besit geneem en die besluit om ‘n ouer te word was die geweldigste, maar beste besluit ooit!

Why I do art

To all the people who nurtured my right brain to its current state of awareness and activity: Hilary, Gerda and Alanna.


The brain is not like any other organ. Rather, I can describe the brain as a whole body in itself. We can extend this comparison to exercise. Nobody would only exercise or use his arms. Through doing that you might be able to pick up heavy objects, but if your legs are not utilised or exercised even lifting up those heavy objects will not help much if you cannot carry the objects around. The body works as a unit. The actions of the legs complement those of the arms, the one cannot replace the other. With this concept in mind, I am always surprised when people cannot understand that practising a form of art is absolutely essential for brain survival.


The brain consists of a left and a right side. That is very obvious, and hopefully for those without a science background not too technical. The brain also functions, governing our actions and thoughts through utilisation of either the right or the left hemisphere. Certain thought patterns are steered by either the left or right hemisphere. The left is responsible for logical thought, calculations and analysis. Needless to say, our school system fosters left brain thought patterns. The right hemisphere on the other hand is creative, the out-of-the- box thinking and behaviour.


To make this divide clear through a single picture – your typical business man would be a left brainer and a painter a right brainer.


All is well then, or so it seems. If the left brain governs all which is logical and analytical, then it seems obvious that a business man should be using his left brain. One might even state that his right brain is redundant and using a right brain approach to his daily challenges might be dangerous.


The same with the painter. Why would a painter need analytical and logical thoughts to govern his painting, would that not interfere with the creative process?


This is where the comparison of the brain as a body on its own can serve to illustrate the importance of using both sides of your brain. Personally I have found that utilising art as a medium to keep my right brain alive and healthy I am able to use creative thought and fresh perspectives when tackling tasks and challenges meant targeted at my left brain. On the other hand, my left brain logic and analytical skills serve me well when doing a painting or sketch.


The one needs the other.


All of us are involved in left brain thought and actions daily. To unlock right brain thought does take some conscious decision and action, at least for some of us. That is where I find practising a form of art useful, even if only for a few hours a week. It can be playing an instrument, painting, singing, baking, just to name a few.


The purpose is to awaken the right brain. Once the right brain is re-instituted to its well-deserved glory, you will be surprised to find how much easier even the left brain decisions become – simply because you are using your whole body of grey matter.

Die Kakelaars

Ons tuin is vol interessante voëls – daar is ‘n kuifkophoutkapper wat gereeld sy stem dik maak, kwêvoëls wat mekaar koggel, ‘n hoep-hoep wat skaam-skaam vir dieselfde stukkie grasperk as die hadeda meeding. Hierdie is maar net ‘n paar van die geveerde bewoners in ons tuin. Ons sien hulle gereeld en wanneer hulle die dag gelukkig is, los ons selfs vir hulle ‘n paar krummeltjies en vrugte op die voëlstaander in die tuin.

Ons sien meeste van hierdie voëls dalk te gereeld, want na ‘n rukkie sal daar ‘n paar dae verbygaan wat ‘n mens selfs nie eers meer die skerp roep van die kuifkophoutkapper hoor of die hadeda raaksien wat lewensgroot voor mens op die grasperk verbyloop nie.


Tog is daar een voël wie se roep my elke keer na die venster toe laat hardloop. Die perskakelaar. Sy roep is onmiskenbaar en anders as wat sy naam sal wil verklap is dit ‘n pragtige voël met sy rooigeverfde krom snawel en lang vere wat pers in die sonlig weerkaats. Tog is daar so baie mooi en interessante voëls wat nie dieselfde effek op my het as die perskakelaar nie. Die rede daarvoor is eenvoudig: die perskakelaar is nie ‘n gereelde besoeker in ons tuin nie. Jy sien hom nie elke dag nie, inteendeel nie eers elke week nie, jy is gelukkig as jy hom een keer ‘n maand te siene kry. Maar wanneer hy arriveer kondig hy met trots sy besoek aan jou tuin aan. Hy is ‘n sosiale voël. Hy kom nooit alleen kuier nie, maar bring altyd al sy ander kakelaarvriende saam. Dit is ‘n fees om die spulletjie dop te hou. Hulle koggel mekaar, hop saam op die dak rond – dit lyk eenvoudig of hulle die lewe saam geniet.


Glo dit of nie, maar die kakelaars het my nogal heelwat van die lewe geleer. Maak jou besoeke aan ander altyd ‘n spesiale geleentheid – kondig jou kuiers aan met vreugde, geniet die tye saam. Dit gaan nie oor die frekewensie van jou saamwees met ander nie, maar eerder die kwaliteit van julle saamwees. Dit is so maklik om die mense wie jy elke dag sien amper nie meer raak te sien nie – hulle word ‘n vergete hadeda of hoep-hoep in jou bestaanstuin. Veel eerder behoort die vir wie ons lief is soos die perskakelaars te wees – ons saamweestye altyd ‘n fees, tye waarna ons uitsien en koester.

Middagslapie

My ouma glo dat dit nie wys is om ‘n middagslapie te neem in enige maand waarin daar nie ‘n ‘r’voorkom nie. Met die gevolg dat ‘n mens, volgens my ouma, liefs wintermiddae op ‘n ander wyse behoort te verwyl.


Ek moet bysê dat my ouma lankal reeds daardie reël verbreek het, maar ek gun haar dit. Ek glo dat sy immers na 89 jaar hier op aarde gerus maar ‘n ogie in die middag kan knip.


Ek is nie ‘n gereelde middagslaper nie. Selfs na ‘n deurnagsessie se werk het ek dit soms moeilik gevind om helder oordag my aan die slaap oor te gee. Daar is sekere voorvereistes waaraan die omgewing eers moet voldoen alvorens ek my in droomland bevind. Dit moet onder andere donker in die vertrek wees en so stil as moontlik. Uit die aard van omstandighede is dit meestal nie moontlik om hierdie staat van ekwilibrium gedurende die dag te bereik nie, dus gebruik ek meestal die daglig vir ander, hopelik meer produktiewe aksies en gaan klim dan maar vroegaand in die bed.


Maar soos met meeste dinge het moederskap ook my slaapbehoeftes en –vereistes drasties kom verander. Die mens is tog maar ‘n snaakse wese, juis dit wat jy nie op daardie oomblik kan kry nie, sal dit wees waarna jy die meeste hunker. Voordat ek ‘n moeder geword het, het ek meer as genoeg geleentheid gehad om myself middae oor te gee aan ‘n middagslapie, maar nodeloos om te sê, het ek nooit. Ja, en noudat die geleentheid om ‘n uiltjie in die middag te knip, so skaars soos hoendertande geraak het, nou hunker ek daarna.


Sondagmiddag was hemels. My ma het aangebied om Andreas vir die middag te versorg, sodat ek en Mario ‘n bietjie kon gaan dut. Die moeder van ‘n baba sal baie onwys wees om so ‘n kans deur haar vingers te laat glip. Ek het myself nie tweekeer laat nooi nie.


Daar die uurtjie was soos hemel op aarde. Geen lig of geluid kon my uit die slaap uit hou nie. Tog wonderlik wat so ‘n bietjie slaap kan doen om liggaam en siel te verkwik!


My raad aan enige nuwe moeder is om nooit die kans om te slaap te laat verbyglip nie – jy weet nooit wat die nag op jou wag nie…


Dankie Ma, die grootste geskenke is soms juis die wat nie met geld gekoop kan word nie.

Oorgawe

Ons leef so dikwels in hokkies. Daar is ‘n hokkie vir blydskap, ‘n hokkie vir hartseer, ‘n hokkie vir vriendskap, ‘n hokkie vir vyande… Binne elke hokkie sal jy ‘n handleiding vind, vol lysies moets en moenies aangaande jou optrede sodra jy jouself binne daardie hokkie bevind.
Elke hokkie het duidelike grense. Die grense word meestal bepaal deur die ‘hulles’van hierdie wêreld – “hulle sê ‘n mens moet so en so as jy dit of dat wil bereik..” Meeste van ons voel veilig binne ons hokkie. Dit is ‘n plek sonder enige nare verrassings. ‘n Plek waar jy nie sommer sal seerkry nie, solank as wat jy by die handleiding hou.

So leef ons voort – elke dag binne die hokkies van verwagte optrede. Daar was sekerlik ‘n tyd waarin ons almal net uitbunding wou wees – ons blydskap, hartseer vrylik wou laat vloei, soos ‘n rivier na die eerste somerreëns, maar miskien was dit daardie een skewe kyk van ‘n vreemdeling of snydende woord van ‘n familielid wat jou weer laat terugklim het in die hokkie van gemadigdheid.


En soos die jare aanstap begin ‘n mens uiteindelik vergeet dat daar ‘n tyd was wat jy sonder die beperkinge wat ander se verwagtings aan jou stel vrylik rond kon beweeg. Jou drome begin stadig maar seker plek maak vir die nare realiteit van die werklikheid. Jy vergeet dat daar ‘n tyd was wat passie in jou are gebruis het.


Ongelukkig gaan die lewe so gou verby. Ure vloei so vinnig in dae in, dae groei tot maande en word ryp sonder dat jy werklik besef dat jaarringe in sy stam gevorm het. Voor jy jou oë uitvee het al jou drome verdwyn, soos dooie hout uitgekap en in die vuur van spyt gegooi.


Uiteindelik wanneer alles stil geword het om my, het ek net my herinneringe. Oomblikke van vreugde en hartseer wat blitsekondig voor my geestesoog verbysnel. In my herinneringe is daar nie hokkies nie, net oomblikke, oomblikke waartydens ek met oorgawe geleef het. Die dae waarin ek myself in ‘n hokkie geplaas het om by die wêreld se verwagtinge te hou het nie my herinneringskatskis gehaal nie. Die oomblik was nie waardig genoeg om onthou te word nie.


Juis daarom wil ek so graag elke dag met oorgawe leef, want uiteindelik sal dit die oomblikke van oorgawe wees wat vir die res van my lewe by my bly, die oomblikke waarin ek bereid was om myself oop te maak, sodat die volheid van die ervaring deur my binneste kon vibreer.

Winter

Ek sal myself nou nie juis as ‘n winterpersoon beskryf nie. Van kleins af is die herinneringe wat die winter omring die van donker, koue oggende, koue voete, koue hande wat af vries op die fiets skool toe. Alles is so vaal en dood. O, en natuurlik is daar Scotch Emulsion. My ma het al voor die winter begin om my weerstand op te bou, sodat ek tog net deur die winter kan kom… Ek het groot geword in die tyd toe die gegeurde visolie net uitgekom het. Miskien was hierdie ‘n manier om dit in my keel af te kry, maar ‘n mens het die vissmaak deur al die aangeplakte geursel geproe. Dit was net eenvoudig sleg. En die Scotch Emulsion het vir my jare lank die simbool van winter gebly – ‘n tyd waardeur ‘n mens maar net eenvoudig moet kom.
Tog, hoe meer ek daaroor gedink het, hoe meer het ek begin bessef dat dit darem hartseer is dat ek ‘n kwart van my bestaan op aarde gaan omwens, as ek nooit iets in ‘n die winter kan kry wat my verhoed om die tyd om te wens nie. So ek het begin soek, soek na dinge wat die winter meer aanloklik sou maak. Nou, na 33 jaar se winters agter die rug kan ek met trots sê dat alhoewel ek nooit ‘n wintermens sal wees nie, dat ek tog elemente van die winter kan waardeer en die winter as ‘n geheel kan respekteer.


Soos ‘n pomelo, is die winter iets wat jy moet leer waardeer. Aanvanklik as jy hom proe is dit die bittere koue wat jou asem wegslaan, maar as jy moeite doen om dieper te teug dan vind jy dat die winter tog ‘n soete bekoring het wat in hom weggesteek lê: kaggelvuuraande, om jou hande om ‘n kommetjie sop te vou, lepel lê, warm bedsokkies en ‘n stomende bad.


En wanneer jy so skyfie vir skyfie die winter aanpak, dan vind jy uit dat die winter sy plek in jou hart het. Jy sien hoe dit kans gee vir rus, sodat daar weer plek gemaak kan word vir die nuwe lewe wat die lente bring. Jy sien hoe die winter gesinne saamsnoer, almal onder een dak in die koue.


Jy sien hoe die winter jou leer om altyd die beste uit elke situasie te haal, selfs al is dit nie altyd omstandighede wat jy sou verkies nie. Ons kan nie altyd net somertye beleef nie, maar tog wanneer die winter van hartseer en teënspoed oor ons pad kom, sal die wat diep genoeg kyk tog vind dat daar uit elke situasie iets mooi en positief kan groei – selfs in ysige winterkoue.

Social IQ

Definition: Social intelligence describes the exclusively human capacity to effectively navigate and negotiate complex social relationships and environments. (Ross Honeywill, Research Director, Social Intelligence Lab)

Social intelligence is a buzzword, which have emerged on the scene along with many other words which would have sounded alien to us only a few years ago.


Today it is believed that it is not enough to merely have a high intelligence. People with a lower intelligence, but a high social IQ have a better chance of being successful in the corporate environment. In plain language – if you have a high social IQ, you have people skills. You only have to google the word and within seconds you can take a social IQ test, you can invest in programs to raise your child’s social IQ. It seems like everyone wants to climb onto the bandwagon.


With the buzz around social skills of human beings, also came other words with the concept of social in them, social networks for example. Again we are surrounded by words like facebook, twiiter, bbm, words which were alien concepts only a few years ago. In my opinion there is not much social about social networks. It is a genius communication tool, which in the right hands and guarded by certain principles of use, have the wonderful ability to connect people all over the world. Unfortunately we have started to talk through these tools. Some prefer to type out their conversations in silence, avoiding eye contact. Sit alone at home, with the false belief that they have many friends on facebook, ‘friends’ whom they have not seen in years. We give preferences to our cellphones in the company of others, can’t live a day without our blackberries by our sides.


Information has become cheap indeed. We have very good relationships with our iphones and spend more time in the relationship with our galaxies than with the people we share a roof with.


The irony is that we still debate why divorce rates are so high, why our children’s communication skills are underdeveloped, why we feel so lonely, although we are surrounded by people (all of them typing away on their handhelds).


Is all lost?


Yesterday, I watched two little girls, each of them just over a year old. They have never met before. Within seconds after they have met they were holding hands. Slowly they found each other’s rhythm and within a few minutes they were dancing and laughing together. What was unfolding infront of my eyes was a perfect example of harmonious and effortless human interaction.


Then I realised – there is hope. We all have the ability to interact and socialise within us. We are born with it. We do not need tests to measure the ability. We do not need programs to teach our children how to interact with others. Just give them the opportunity and they will. We need to nurture that natural need and ability of us to be and enjoy the company of others. Do not allow any modern invention to take the place of a solid get together with loved ones. It is priceless.

Grondgebied

(Na ‘n gesprek met my vriendin-nig Nella)
Moederskap het die vermoë om jou op te slurp. Eerstens moet jy ‘n nuwe rol vertolk waarvoor mens, ten spyte van hoeveel boeke en raad van ander mammas nooit heeltemal op voorbereid kan wees nie. Om ‘n mamma te wees neem boonop baie tyd in beslag – soveel so dat as jy nie daadwerklik ‘n poging aanwend nie, jy maklik dag vir dag kan laat verbygaan sonder om enige tyd aan jouself en jou eie belangstellings te spandeer. Dan is daar ook nog as kersie op hierdie ryk versierde moerderlike koek, ook die kwessie van skuldgevoelens. Dit is so maklik om jouself te kasty elke oomblik wat jy weg is van hierdie klein weerlose baba wat so afhanklik van jou is.


En voor jy dit besef het jy elke stukkie van jou private grondgebied oorgegee aan hierdie wesentjie wat van nou af vir altyd deel van jou lewe gaan wees.


In my soeke om tog so tussendeur die oorweldigende verantwoordelikheid van ma-wees nog ‘n stukkie ek te behou was daar ‘n paar lewenslyne.


Die eenvoudige woorde van ‘n vriendin, wat self onlangs ma geword het, het vertroosting gebring: “It is okay to lose yourself for a while – somewhere you will find yourself again.” Weliswaar verloor jy jouself vir ‘n ruk, veral gedurende die eerste paar weke. Maar stadigaan begin die ou self tog weer na vore kom. Moederskap verander mens – jy sal nooit, ooit weer dieselfde mens wees nie, maar tog kom daar stukke van myself, wie ek was, en altyd graag sal wil wees stadigaan terug.


Dan is daar ek-tyd. Sonder om skuldig of selfsugtig te voel, het ek besef is dit nodig dat ek steeds tyd maak vir die dinge wat my definieer. Die kwantiteit is irrelevant, wat van belang is, is die bestaan daarvan. Ek-tyd is tyd weg van jou baba, waar hy in iemand liefdevol se sorg is vir ‘n paar ure, iemand wat jy vertrou sodat jy kan ontspan en sonder enige bekommernis jouself kan herontdek.


Die afgelope week het ek ‘n paar veranderinge aan die babakamer aangerig. Die rusbank, wat die piepklein kamertjie volgestaan het, het plek gemaak vir ‘n huislike, tog moderne gemakstoel. Hierdie klein verandering het sommer nuwe lewe in die kamer ingeblaas. Ek het so na die stoel gestaan en kyk en gedink: sjoe, dit is nogal ‘n ‘volwasse’stoel vir ‘n babakamer, amper asof die stoel nie by die speelsheid van die kamer pas nie. Maar hoe meer ek daaroor gedink het, hoe meer het ek beself – hierdie is my stukkie grondgebied in Andreas se kamer. In plaas daarvan om ‘n kinderlike strooikussing op die stoel te sit, het ek ‘n Indiese kussinkie en ‘n Tibettaanse wolkombers gebruik om die stoel mee te versier. Altwee dekoratiewe items waarmee ek kan identifiseer. Wanneer ek nou rustig in my stoel sit en Andreas voed, voel ek tuis. Tuis in my rol as moeder. Ek weet steeds wie ek is. Ek kan myself vir my kind wees.


Die eise wat die moderne lewe aan ‘n vrou stel is uiters hoog. Dit is maklik om jouself te midde van alles wat jy vir almal moet wees te verloor. Vrou, veg vir jou grondgebied – dit is nie selfsugtig nie, jy sal uiteindelik net ‘n beter ma, eggenoot, vriendin, dogter en kollega wees. Versier die stoel waarop jy sit met die dinge na aan jou hart.

Impact

The word impact is a strong word. Just through its pronunciation, without knowing the meaning, you can hear the force behind it. It is also one of those words that can have both a positive or negative meaning. Impact is negative when the consequence of it is destruction. The impact of a car accident can kill those involved. Harsh words, hate, divorce, envy, revenge all those also has an impact which has the potential to kill the love and respect which exists between those we love.


But impact can also be positive. We all work around with the loving dents of discipline and mentorship in our lives. Every day I thank God for every person who had a lasting impact in my life. There are so many – parents, friends, teachers, colleagues… I know that God has lovingly used certain people at specific time points in my life to also leave His impact on my life. That to me is the true meaning of being an instrument in God’s hand: to allow Him to use you to make a lasting impact in the lives of those you come in contact with.


Impact can be big or small, it all depends on the force behind it. The biggest force that will ensure an impact of significance is the force of love. All impact made in the lives of others through love, will always bring enduring positive change.


Three months ago, God blessed us with the gift of new life. He chose me a my husband to be parents, the biggest responsibility I have ever accepted. A responsibility which has had the most profound impact in my life so far, but at the same time a responsibility through which I will have and everlasting impact on someone’s life. It is overwhelming!


As time goes on and I become more accustomed to my new role as parent I realised that all of us, who are bearers of impact has only one choice: to stay on our knees and pray. Only through praying and seeking the will of God will we be able to exert a positive impact in the lives of others.


Today I can thank God for every person whom have had an everlasting impact in my life and also ask that I will also be such a person to someone.

My Eerste Moedersdag

Hierdie jaar is beslis ‘n jaar van eerstes – eerste keer mamma geword, eerste doek geruil, eerste keer vir maande laas deurgeslaap. Saam met die eerste moederskapservaring kom ook natuurlik ‘n mamma se eerste Moedersdag.
Tien uit tien vir my liewe man – hy het vroegoggend al in die kombuis begin werskaf om ‘n ontbyt (namens Andreas) voor te berei en het selfs ‘n presentjie van Andreas af vir my reggehad.


Meeste dae voel ek nog nie altyd soos ‘n mamma nie (miskien meer soos ‘n handearbeider, want glo my babaversorging is harde fisiese werk), maar hierdie Moedersdag het ek werklik soos ‘n mamma begin voel.


Die res van die dag het ek die voorreg gehad om saam met my eie mamma en ouma te spandeer. My ouma, wat die dag na Moedersdag ‘n volle 89 jaar oud geword het, was natuurlik in die wolke om die mannetjie, wat vir haar nuwe status as oumagrootjie verantwoordelik is, te kon sien. Dit is ‘n gevoel waaraan mens nogal gou begin gewoond raak, dat almal eerste na Andreas se welstand verneem, en meestal van jou eie welstand vergeet.


My ouma het met trots vertel hoe sy nog na haarself kan omsien. Sy trek self aan, stort self. Net daar het ek besef: maak nie saak hoe oud jy is nie – ‘n baba, ‘n oumagrootjie of ‘n nuutgevonde mamma, ‘n mens moet altyd trots bly op wie jy is. Geen mens, maak nie saak hoe oud of jonk, mag ooit van sy waardigheid ontneem word nie. Die bron van ons trots wissel wel met tyd saam. Vir my as moeder is hierdie nuwe bondeltjie lewe my grootste bron van trots, vir my ouma is dit haar onafhanklikheid.


Net so universeel soos moedersdag, so is elke persoon se behoefte aan eiewaarde en waardigheid. Net soos ek van nou af vir altyd ‘n mamma sal bly en oral met my liefste baba spog, glo ek dat liewe Andreas vir altyd vir sy mamma ‘n bron van trots sal wees.

Change

They say: A change is as good as a holiday. I do not know who the “they”are who came up with this saying and what type of a holiday they had in mind, but one thing I know for sure: motherhood has been the most live changing holiday /change I have ever been on.


If the author of this change meant that change, just like a holiday takes you on new journeys, new adventures, creating timeless memories then I fully agree, this change called motherhood has been exactly that. Just like most holidays, we planned this change, we looked forward to it, could not wait for the day of departure on our parental journey to arrive.


We also had to save for it, just like one would have to do for a holiday. We had to make a few bookings, but unlike for a holiday these bookings evolved around hospital beds and doctor’s visits.


We thought we had the route outlined, just like one should be doing when planning a holiday into the unknown. We read the books, listened to all the advice that came our way (note to self: some advice only has value on the level of amusement). Weeks before the expected date of departure we started to pack, after all one need to make sure you are never caught off guard on a journey into the unknown.


Yes, up to now parenthood surely does have many touch points with a holiday, but when the day of your departure onto this new journey arrives, you also realise that there are many differences.


Unlike a holiday, this journey will never end. You know where the starting point is, but from there on nothing will ever be the same.


You do not get any rest on this holiday. Very soon you realise that you are in for a lot of work and very little if any sleep.


This holiday comes with a sense of responsibility unknown to any holiday I have ever been on. You do not spend any money on yourself on this holiday, and most of the money you do spend is thrown into a diaper bin within the blink of an eye.


Despite all the differences and comparisons to the change a holiday brings there is one thing that motherhood has given me these past few months, that I will carry with me until the day I die: a love for another human being, so strong and pure and unpretentious, a love worth dying for. That is true change, life-altering change.

Mammas

Mei- maand is tradisioneel die maand van die Mammas, met Moedersdag reg in die middel van hierdie maand wat so tussen die somer en winter staan. Ja, daar is beslis ‘n argument vir die kommersialisering van dae soos Moedersdag, Valentynsdag, Vadersdag en so meer. Tog wil ek bly glo dat daar waarde in sulke dae is. Sonder om veel geld uit te gee, bied dit tog ‘n geleentheid om vir geliefdes te wys en te laat voel hoe spesiaal hulle is. Dit neem geensins die plek in van voortdurende respek en volgehoue betuigings van liefde dwarsdeur die jaar nie.


My eerste herinneringe aan Moedersdag is my ontbytpogings op Sondae-oggende. Ek moes altyd vroeg opstaan, dit was een van die min kere wat ek, in my kinderdae, ‘n wekker moes stel. Dan moes ek saggies kombuis toe sluip, sodat Mamma niks hoor nie. Nie dat sy nie uiteindelik wakker geword het van al die gewerskaf in die kombuis nie, maar dit was die idee wat getel het. Ek kan glad nie onthou wat daardie jare op die spyskaart was nie, maar ek onthou die beplanning, die blommetjies op die skinkbord en die handgemaakte kaartjie.


Noudat ek self ‘n mamma is kry al hierdie herinneringe nuwe betekenis.


Nou die dag ontdek ek ‘n gedig, waarvan ek eintlik al vergeet het op die agterkant van my Ma se kamerdeur. ‘n Gedig wat ek een Moedersdag self vir haar geskryf het. Ja, ek het al daarvan vergeet, maar sy het dit onthou en bewaar dit nou nog óp ‘n plek waar sy dit elke dag kan sien.






So aan al die Mammas – hierdie is spesiaal vir julle:






Mamma


Jy weet waar om my te kry as die stukke


in my nie meer wil pas.


Waar hulle die beste gom verkoop


wat hartseer en geluk aanmekaar kan las.






Jy ken die pad wat woorde deur jou


ore loop om by verstaan uit te kom


en hoe lank dit soms vat


vir my om terug te luister






Eintlik kan ek nie skryf, my woorde so leeg


êrens het ek diep in die skuld geraak


my dankies te min, my eise te veel.


Ek moet bely – by bankrot is ek lankal verby


maar selfs daarvoor het jy begroot


vroegtydig polisse uitgeneem,


my rekening gekrediteer.






Nou staan ek hier en weet selfs al gee ek so min


en vergeet soveel keer,


jy verstaan in liefde en met liefde


soos altyd weer.

Boeke

Ek het grootgeword tussen boeke. Van my helderste kinderherinneringe is geweef rondom boekervarings. Ek onthou die tweeweeklikse uitstappies na die bibioteek. Die kinderafdeling was opgedeel in ‘n Engelse en Afrikaanse afdeling. Ek kon 3 boeke self kies en Mamma het altyd een boek met meer opvoedkundige waarde gekies. Ek het altyd die boeke met die mooiste prentjies gekies en dan was daar die Peter Rabbit boeke. Hulle het anders gelyk: hulle was klein, pienk en die tekeninge was net mooier as die van die ander boeke.
In my laerskooldae het ek self-lees ontdek. Die Saartjie-reeks het grootliks hiertoe bygedra. Ek kon myself inleef in al Saartjie se avonture, daar het nie ‘n dag verbygegaan wat ek nie gewens het dat ek so ‘n opwindende lewe soos sy kon gehad het nie.


Elke boek was ‘n avontuur. Dit het nie saak gemaak dat baie van die biblioteekboeke se bladsye al donkieore gehad het en meeste rugkante se integriteit in die hande van ‘n paar stukke kleefband gehang het nie.


Vandat ek my eie geld begin verdien het was ek altyd opsoek na ‘n boekfonds. ‘n Boekuitverkoping het my hart nog altyd ‘n ekstra kloppie van opgewondenheid gegee. Ek kan vir ure snuffel opsoek na daardie boek, wat ek nooit eintlik sou gekoop of gelees het, as dit nie vir die uitverkoping was nie.


Ek geniet alles omtrent ‘n boek. Die reuk daarvan, die tyd wat julle in mekaar se geselskap deurbring, die voorreg om deel van iemand se gedagtewêreld te word, sonder om een vraag aan die ander persoon te vra. Ek versamel boeke – stal hulle met trots uit, soos juweelstukke.


En toe kom die Kindle.
Eers wou ek niks weet nie. Hoe kan ek my lojaliteit aan die goeie ou papierboek verruil vir ‘n digitale leeservaring? Met my kop het dit sin gemaak – die Kindle is omgewingsvriendelik (minder bome word vir my leeservaring afgekap), op die langtermyn goedkoper, dit neem minder ruimte in, ek het altyd ‘n boek in my handsak…. Ja, met my kop het die Kindle sin gemaak, maar ai my hart het bly stry.


Toe kom die omkeerpunt. Mario koop vir my ‘n Kindle vir my verjaardag laas jaar. Nou ja, toe kon ek nie anders nie, ek moes maar ingee.


Anders as wat ek gedink het voel ek darem nie te veel na ‘n boekverraaier nie.


Ek lees nou meer as ooit te vore en dit hoef net een borsvoedingsessie te neem om te besef dat die Kindle ideaal is. Jy kan hom met een hand beheer, wonderlik!


Ek sal altyd my boeke hou en geen Kindle sal ooit my boekherinneringe kan vervang nie. Tog weet ek vandag – die Kindle het sy eie plekkie in my hart oopgeskop en maak nie saak in watter vorm nie, uiteindelik bly die ervaring van lees tog die gevoel wat altyd sal wen.

God van klein dingetjies

(Hierdie boodskappie kom reguit van tannie Ansie af)


Elke dag wanneer ek om my kyk staan ek verstom hoe God alles beheer. Die seisoene, natuurwonders, die ontstaan van ‘n nuwe lewe. Alles is fyn beplan, perfek ontwerp, presies uitgevoer. Net die ontwikkeling van ‘n klein babatjie alleen is genoeg om ‘n mens se asem weg te slaan. Ons dien voorwaar ‘n wonderlike en Almagtige God.


Wat dit nog meer ongelooflik maak is dat hierdie Almagtige God nie net belangstel in die groot dinge nie. Hy het ook tyd vir my as mens. Hy wil in ‘n verhouding met my staan. Daarom wil hy graag alles van my weet – die kleinste detail. Ek wil ook graag glo, dat soos ‘n mens graag iemand vir wie jy liefhet af-en-toe wil bederf, so wil Hy dit ook graag doen. Boonop ken hy ons so goed dat hy presies weet wat vir jou ‘n ware bederf sal wees. Dit is dalk daardie winskopie wat jy raakloop, ‘n baba se glimlag, die vrede in jou hart na jy jare lank met iets geworstel het, die ontdekking van klein voorregte. Daar is so baie, te veel om op te noem.


God praat elke dag met ons. Ek dink so dikwels aan Elia wat op die berg gestaan en wag het om te sien hoe God Homself sou openbaar. Dit was nie in die storm nie. God het nie met ‘n groot basuingeklank gekom nie. Hy kon as Hy wou, maar Hy kies dit nie altyd nie. Nee, dit is heelpartymaal in stille eenvoud wat ons Hom vind.


Soms dink ek ons kyk net nie hard genoeg nie.

Die pienk kassie

Jare gelede het ek die amuserende verhaal gelees van ‘n vrou wat die ma van ‘n stuk of 10 kinders was. Sy was ‘n goeie moeder – altyd geduldig en liefdevol. Weens haar man se werksomstandighede moes hulle gereeld rondtrek. Elke treksessie was sommer ook ‘n geleentheid om van alle onnodige items ontslae te raak. Deur die jare was daar een ou itempie wat maar altyd saamgetrek het: ‘n pienk kassie, wat altyd staanplek in die volgende huis se badkamer gekry het. Te midde van skimpe van haar man se kant af dat die ou kassie tog maar een of ander tyd met die volgende trek uitegooi moet word het hy gebly. Jare later, toe al die kinders al almal mooi groot en uit die huis is, het die kassie nogsteeds vaalpienk, afgedop en met ‘n hele paar duike in die badkamer gestaan, een van die enigste items wat al die jare van rondtrek oorleef het (tot almal se frustrasie).


Op die vrou se 70ste verjaardag, omring deur geliefdes en natuurlik die 10 kinders wat sy met soveel toegewydheid grootgemaak het, het hulle vir haar gevra:


“Ma hoe het ma dit reggekry om altyd so geduldig, toegewyd en liefdevol te bly, te midde van 10 kinders wat Ma grys hare wou gee.”


Haar antwoord:


“Dit was alles te danke aan die verwensde pienk kassie in die badkamer, want sien – elke keer as ek een van julle wou te lyf gaan, of iets onverantwoordelik wou doen het ek dit eerder op die pienk kassie gaan uithaal en julle gespaar.”


Min het hulle geweet hoeveel te danke was aan die pienk kassie.


Ons almal het ‘n pienk kassie nodig. Iets waardeur ons, ons frustrasies kan uitleef, kan asem skep, sodat ons die lewe weer deur nuwe oë in die gesig kan kyk. Vir sommige kom dit in die vorm van ‘n sessie in die gymnasium, vir my is dit die een keer in die week wanneer ek wegglip kunsklas toe. Maak nie saak hoe jou pienk kassie lyk nie, die belangrikste is dat jy ‘n pienk kassie het. Jou pienk kassie mag dalk vir ander mense onbenullig lyk, ander mag dit dalk nie verstaan nie, maar ons almal het ‘n pienk kassie nodig om juis ander mense te kan verstaan, of dalk net met hulle te kan saamleef.


As jy nog nie moeite gedoen het om ‘n pienk kassie aan te skaf nie, maak werk daarvan. Jy is dit aan jouself en ander verskuldig.

Woodpecker

When you are home during the week, not working - as I am currently, you become more aware of the daily activities of creatures around the house. This does not only include the dogs, but the birds and even insects as well.


Mentioning this I came to notice the curious activities of a woodpecker around our house. I was busy in the kitchen one morning, when I heard a repetitive pecking noise.


I went to the washing room widow from where I could witness the source of the sound: a woodpecker was chipping away at the garage window. First he looked at his own reflection in the window, and not thinking that he is looking at his own worst enemy he would attack that image of himself with passion and energy. Unfortunately, all his efforts were in vain and whatever he does, his enemy does the same back. He came back time after time throughout the week, but his worst enemy stayed undefeated. It never crossed his mind that he was looking at his own reflection in that garage window.


At first I laughed at this curious incident, but after a while I really pitied him. All this time and energy wasted on a mere image. He would never realise that all his efforts are wasted on a fiction.


As I was analysing his behaviour it dawned on me that we also exhibit some woodpecker behaviour. So often we are our own worst enemies. Daily we fight against the sometimes distorted images we have of ourselves – images of low self-image, images corrupted by what we think others think of us, misconceptions created by things which happened in our past. Just like the woodpecker we aimlessly attack ourselves, hoping to change our behaviour, just to find the distorted image unchanged the next day.


So many opportunities are lost and wasted while we are fighting the battles we cannot win.


Can we change? Will we ever see a true picture of ourselves? I believe the only way we will be freed from a false image we have of ourselves is to see ourselves through the eyes of Jesus. He looks at us and values us so much that he was willing to give His life so that we may live eternally without any distorted image of ourselves, clean and without disfigurement.


May we start to see ourselves, this Easter, through the eyes of Jesus. Only then can we embrace who we are and live the life God intended for us.