Namib: Dag 3 Kgalagadi

Verrassings

 Hoekom is mense bereid om vir ure op ’n grondpad te ry en stip in die veld in te kyk? Hoekom is mens bereid om tyd, petrol en jou kosbare slaap (ja, ons het vanoggend 5:30 opgestaan) op te offer vir ’n wiltuin-bos belewenis?


Dit is daardie onverwagte maanhaar wat luilekker uitspan, salig onbewus van die opgewondenheid wat hy veroorsaak. Die klein veldgebeurtenisse soos ’n zebrakalf wat aan sy ma drink, wat jy vir ’n oomblik die voorreg het om van deel te word.


Ons was gelukkig vandag, daar was vele veldverrassings: bakoorjakkalsies, dwergvalke, ’n jakkals, waaierstertmeerkaaie om maar net ’n paar te noem. Hoe rustiger mens ry, hoe meer moeite jy doen om te kyk hoe meer raak die verrassings. Dit is asof die veld homself vir jou oopbrek. So is dit met die lewe ook. Wanneer mens rustig raak, kognitief besluit om dinge te waardeer staan mens telkens verbaas om te sien hoeveel klein verrassinkies elke dag op mens wag. Die lewe verkoop homself nie in groot maat aan mens uit nie, hy hou nie uitverkopings nie. Nee, die lewe gee net elke dag genoeg vir een dag se geniet. Genoeg vir die oomblik, want dit wat jy nie vandag geniet nie is môre weg, jy kan dit nie bêre vir later nie.

_____________________________________________

Ek weet ek is op vakansie wanneer:


• Ek my horlosie afhaal


• My foon afsit


• My dagboek leeg is, geen onthoulysies of afsprake nie


• Ek nie my wekker hoef te stel nie


• Die mees arbeidsintensiewe oefening van die dag is om fotos te neem


• Ek al die bogenoemde doen sonder om skuldig te voel


Wanneer ek so na dit alles kyk sien ek een goue draad deur alles loop – tyd. Om tyd tot jou beskikking te hê, tyd waarvoor jy aan niemand anders verantwoording hoef te doen nie. Tyd om jouself weer te kan hoor asemhaal. Dit is vakansie.

_____________________________________________

Nog een van die bosvreugdes is om piekniek te hou in ’n natuurreservaat. Die gedagte dat jy uitklim en jou voete neersit op ’n stukkie aarde omring deur wilde diere wat vir jou mag loer en dan ewe non-chalant jou gasbraaiertjie aansteek vir ’n brulontbyt van spek en eiers is genoeg om enige Wimpy ontbyt sand in die oë te skop. Ons stop by die Auchterlonie vir ons ontbyt. Op die perseel is ’n plaashuismuseum. Na die Eerste Wêreldoorlog het die regering vir boere grond in die Kgalagadi gegee. Dit was ’n harde lewe. Meeste van die boere het uitgeboer en was uiteindelik uitgelewer om van die veld te leef. Hulle is in 1931 na die Suide hervestig tydens die proklamasie van die Kalahari Gemsbokpark. Al wat vandag oorbly is ’n kliphuisie in memoriam aan die swoeg en sweet wat hierdie aarde van hulle geëis het.