Nuwe lewe…
Ons is weer vroeg uit die vere. Kyk hierdie is beslis nie ’n laatslaap vakansie nie. Ons plan van aksie vanoggend is om bo-op duin 45 te klim en dan van daar bo af die sonsopkoms te beleef. Soos gewoonlik is al my kamera-gereedskap gepak, ons is reg vir aksie. Ek het selfs die warm fles met koffie en oorskiet roosterkoek van die vorige aand vir ’n ontbyt bo-op die duin.
Net voor ons by duin 45 uitkom bou die mis op. Ons staan uiteindelik aan die voet van een van die hoogste duine in die wêreld, in die middel van die woestyn, omring deur mis. Ons begin klim, later is ons deurdrenk van die misreën. Soos gewoonlik is ek aan die werskaf om fotos geneem te kry. Mario het vanoggend besluit om sy kamera in sy sak te los – soos hy sê: hierdie is ’n eenmaal in ’n lewe ervaring, geen foto sal dit kan weergee nie.
So halfpad deur my fotoneemsessie heen begin die mis parte met my kamera speel en na ’n ruk kry ek geen foto meer geneem nie. Eers is ek teleurgesteld, maar dit is toe ek begin stil raak dat ek besef: vandag is opstandingsdag, Jesus het opgestaan.
Net soos die son deur die dik mis breek, so het Jesus deur die miswolke wat die dood omring gebreek sodat ons dit nooit weer hoef te vrees nie.
_________________________________________
Terug in die kar kom my kamera weer reg, maar die Here het hard met my gepraat: Riana, jy leef hierdie vakansie vir fotoneem – op elke plek waar jy kom wil jy elke belewenis op kamera vasvang. Het dit nie vir jou belangriker geword om ’n foto te neem, as om net tyd saam met My te spandeer nie?
Ek was geskok toe ek besef dat dit presies is wat gebeur het. Dit is so maklik vir iets om te belangrik in ons lewens te word. Net daar en dan het ek besluit dat die res van die dag my foto-vasdag sou wees. Ek wou hierdie dag vir die Here teruggee, en Hom vra om my te help om Namibië fotovry te beleef. (So al die fotos in vandag se bylaag is deur Mario geneem)
__________________________________________________
Oppad Swakopmund toe is die klein pitstop naamlik Solitaire. Solitaire is presies wat die naam weergee – ’n eensame vesting in die woestyn, maar ’n welkome oase.
Hy is op die kaart vir ’n paar redes: soos gewoonlik vir die petrol, verblyf en winkeltjie, maar die belangrikste rede is die een wat jou vir jare later steeds oor Solitaire sal laat praat.
In 1992 het Moosa McGreggor hier begin appeltert bak, om so lafenis aan moeë reisigers te verskaf. Sedertdien het hy nog nooit opgehou nie. Glo my daardie stukkie appeltert was die moeite werd.
Na Solitaire is dit net ons en die oop pad al deur die Naukluft Nasionale Park. Die landskap is ongelooflik mooi. Die hele Namibië het ongekende buie reën gehad. By Solitaire het die reënvalinformasie op hulle swartbord aangedui dat hulle in 2010 137 mm gehad het. In Februarie hier jaar alleen het hulle 159 mm gehad, meer as in een hele jaar.
Ons kon dit sien. Die riviere vloei, oral wuif die grasse in die veld.
Ons stop kort-kort sodat Mario kan fotos neem (al die fotos by vandag se reis is syne).
Geleidelik raak die plantegroei al hoe yler. Net voor dit heeltemal woestyn raak word ons verras deur Vogefederberg. Ek sou dit nie heeltemal ’n berg noem nie, maar in hierdie geweste sal dit seker as ’n berg kan kwalifiseer. Die rotsformasie is ongelooflik. Ons klouter tot bo en verkyk ons aan die 360˚ uitsig.
___________________________________________
Ons ry Walvis vanuit die woestyn binne. Ek kan nou nie juis sê die eerste aansig was indrukwekkend nie. Ons het gelees van die Raft – ’n restaurant gebou oor die Walvisbaai lagoon op houtstutte. Dit het indrukwekkend genoeg geklink so ons het gaan inloer vir middagete.
Die spyskaart het ons monde laat water en die uitsig oor die lagoon met sy pelikane en flaminke was die kersie op die koek.
Met die uitstapslag begin ek gesels met ’n straatverkoper. Hy is deftig aangetrek, kompleet met ’n geveerde hoed en blink hofskoene. Ek vra hom uit: Ja hy is van Herero-afkoms en maak al sy beelde self. Sy ma trek nogsteeds in die Viktoriaanse styl aan.
Sy beelde spreek van die lewe en prentjies waarmee hy groot geword het. Nodeloos om te sê is ons met ’n Herero beeld daar weg.
_______________________________________________
Ons plan om te kamp het effe verander – ek het ’n verkoue kiem opgedoen (heel waarskynlik by my bedmaatjie gekry, want hy was ook nog besig om te herstel). Die reënerige en winderige weer het ons ook laat besluit om die kamp idee te laat vaar.
Die laaste deel van ons dag was beslaan deur die soektog na akkomodasie. Swakopmund is ’n gewilde vakansiedorp, so ons het by ’n paar gastehuise aangeklop voor Anandi gastehuis weens ’n kansellasie vir ons plek gehad het.
No comments:
Post a Comment