Ons is stikdonkernag (5 am Namib-tyd) op. Vanoggend is afgesonder vir Kolmanskop. Hierdie dorp se lewensaar was die diamante wat soos klippe in die sand gelê het. Dit was vrylik beskikbaar. Die wat dit opgetel het, het oornag ryk geword, maar toe die diamante opraak was die dorp se gorrelpyp so te sê oornag toegedruk. Geen resusitasie-poging kon die dorp verhoed om te word wat dit vandag is nie: ’n monument-waarskuwing.
Die dorp het ontstaan rondom 1908 as deel van die diamantstormloop. Omdat diamante so volop hier was, was vele mense bereid om hulle hier, in weelde tussen die duine te kom vestig. En ’n gebrek aan weelde was daar beslis nie. Die eerste X-straal masjien in die Suidelike halfrond was hier, ’n volledig toegerusde hospitaal, met amper meer beddens as inwoners. Op die aankopelys van die plaaslike kruidenier was voorraad soos Franse sjampanje, kaviaar en camembert-kaas. Een van die huise het selfs ’n kegelbaan gehad, want nou-ja daar is seker net soveel om te doen hier in die woestyn.
Ongelukkig het die diamante opgedroog. Anders as die Felsenkirche was die huise hier op sand gebou. Dit was nie lank nie of al die inwoners het die weelde agtergelaat. Sonder diamante was daar niks om hulle in hierdie ongenaakbare woestyn te laat aanbly nie.
Toe die diamante opdroog was die dorp se fondament ook daarmee heen.
Vandag is Kolmanskop enige fotograaf se droom. Elke foto dien as ’n getuienis, maar ook ’n waarskuwing: die wat hulle lewens op die sand van rykdom en sukses wil bou moet weet dat daar ’n dag sal aanbreek wanneer al hierdie dinge soos sand deur ’n uurglas sal loop.
Daarteenoor word ons uitgenooi om ons lewens, soos die Felsenkirche, op die rots te bou. Sodat ons lewe ’n getuienis sal wees vir geslagte wat kom, want die wat bou op die Rots vergaan nooit.
Toe ek vanoggend my driepoot in die sand inslaan het ek besef hoe belangrik dit is om elke dag op die Rots te bou, want wanneer ek my lewe op aardse dinge bou word my lewe uiteindelik ’n Kolmanskop.
____________________________________________
Van Kolmanskop af is dit al die pad terug soos ons gekom het, weer oor Aus. Soos pelgrims pak ons die woestynroete aan. Amanda Strydom sing haar Pelgrimslied terwyl die woestyn aan weerskante by ons verby speel:
“Elke pelgrim kom weer huis toe ... lei my Heer vanaand na U boarding huis.”
Hier in Namibië strek die paaie tot teen die horison, soos ’n slang seil hy voor ons uit. Ons kry hom nooit gevang nie. Daar is altyd ’n plek verder aan wat wag.
20 km voor Aus raak die petrol op. Ons wou vanoggend in Luderitz petrol ingooi, maar moes hoor dat die petrolpompe eers 8 uur oopmaak. Ons kon nie wag nie. ’n Reis deur die Namib word rondom petrolpunte beplan. Jy moet altyd spaarpetrol by jou hê. Ons het ook gou besef dat die grootte waarmee ’n landmerk of dorp op ’n kaart aangedui word nie bepaal word deur die grootte van die dorp nie, maar die beskikbaarheid van petrol op daardie plek. Te danke aan die spaar petrol in die jerry can (ons het duidelik al die raad in die Weg gevolg), word hierdie ’n foto-oomblik en nie ’n krisisoomblik nie.
Gelukkig kom Aus vinnig nader. Ons maak vol en hervul die magies by die Bahnhof hotel. Die hotel is rondom 1904 gebou, het in 1940 afgebrand, is iewers in die 50’s weer herbou en in 1996 gerestoureer. Ons eet ’n hartlike ontbyt kompleet met plaasbrood.
__________________________________________
Net anderkant Aus betree ons die Bethanie-distrik. Van hier af is dit net grondpad. Ons het al oor die 2260 km van Johannesburg af agter die rug. Ons verkyk ons aan die interessantste rotsformasies. Van vêr af reeds rond ’n perdekarretjie teen die horison die prentjie af.
Ons stop en ek hardloop vooruit om fotos te neem, want hier is die rykste belewenisse die wat jy nie met geld kan koop nie, soos ’n perdekarontdekking.
Hulle is ook oppad Helmeringhausen toe (hopelik gaan hulle bietjie langer vat om daar uit te kom as ons) – vir hulle is dit ’n dagreis vêr.
_____________________________________________
Hoe lyk Helmeringhausen toe? As jy al ooit gewonder het hoe lyk ’n dorp met net een teer straat, daar het jy dit.
Let wel die dorp het alles waarvan ’n moeë reisiger kan droom – daar is ’n hotel, teetuin, petrolstasie en ’n winkel wat alles verkoop van ’n skroefie tot braaivleis.
Vir die volgende uitstappie durf ons, ons eerste D-pad aan. Ons volgende stop is die Duwisib-kasteel. Ja, jy het reg gelees, ’n kasteel in die middel van die Namib. Die kasteel is in 1909 voltooi deur von Wolf en sy Amerikaanse vrou. Hy en sy vrou het vrywilliglik besluit om hulleself in Namibië te vestig na hulle in 1907 getroud is. Sy was van ’n welaf familie en hulle het besluit om hulleself met weelde hier in Afrika te omring. Die kasteel is in ’n rekordtyd van twee jaar voltooi. Hulle het selfs Italiaanse steenmakers ingebring om met die taak te help.
Die kasteel, het soos soveel ander strukture in hierdie geweste ’n tragiese geskiedenis. Von Wolf en sy vrou het met stoetperde geteel. Hulle het op ’n dag besluit om perde in Europa te gaan aankoop en is weg met ’n skip om die taak te gaan voltooi. Terwyl hulle op die skip is breek die Eerste Wêreldoorlog uit. Von Wolf was patrioties en het gevoel hy wil vir Duitsland gaan veg. Hier het hulle paaie geskei.
Die eerste geveg waarin hy veg, sneuwel hy toe. Sy vrou het nooit weer na Namibië teruggekeer nie. Sy het nie eers enigsens die eiendom of inhoud van die kasteel ooit opgeëis nie. Vir jare het die eienaarskap van die kasteel rondgeswerf, tot die regering die kasteel gekoop het en as museum ingerig het.
______________________________________________
Die laaste petrolpomteken op die kaart voor Sesriem is by Betta. Jy moet pasop, want jy sal verby Betta ry sonder dat jy dit weet. Dit is op ’n plaas geleë – daar is ’n winkel, kampeerplek en petrolpomp en dit is hoekom mens dit op die kaart kan vind.
Die skoonheid van die landskap tussen Betta en Sossusvlei laat my aan ’n Drakensberg prentjie dink. Ons ry tussen die Nubbibberge en Losberge deur. Verras om oral Springbokke, en selfs twee keer jakkalse te sien.
Skoonheid in Namibië lê in eenvoud. Die natuur streel die oog en elke lyn kom homself in die geheue ingraffeer.
Die natuur speel oop kaarte, niks mensgemaak wat die aandag aflei nie. Tog word mens telkemale getroef – om elke hoek en draai is iets onverwags.
Na 9 ure op die pad kom ons by Sesriem aan. Ons kry kampplek nommer 5 met ’n boom wat karakter gee aan ons nuwe tuiste.
_____________________________________________
Die kamppeerplek word regeer deur ’n paar lewende wesens. Eerstens die versamelvoëls wat in swerms neersak op enige broodkrummel wat in die kampplek rondlê en soos ons later die nag sou uitvind: Jan.
Jan is ’n werknemer van die Namibiese Parkeraad. Hy het ’n tuiste in die middel van die Sesriem kampgrond – dit opsigself spel al probleme. Teen drie uur die oggend was Jan en sy vriende behoorlik gekuier (hulle was duidelik nie van plan om so vroeg soos ons die volgende oggend op te staan nie).
Mario is vort om die sekuriteitsbeampte te gaan soek. Selfs sekuriteit was maar lugtig om Jan aan te vat – hy is blykbaar ’n gereelde probleem personeellid. Nietemin het hy sy moed bymekaar geskraap en kon ons darem ’n paar ure onverstoorde rus kry.
Volgende: Ons staan in Sossusvlei..
Hoe lyk Helmeringhausen toe? As jy al ooit gewonder het hoe lyk ’n dorp met net een teer straat, daar het jy dit.
Let wel die dorp het alles waarvan ’n moeë reisiger kan droom – daar is ’n hotel, teetuin, petrolstasie en ’n winkel wat alles verkoop van ’n skroefie tot braaivleis.
___________________________________________
Vir die volgende uitstappie durf ons, ons eerste D-pad aan. Ons volgende stop is die Duwisib-kasteel. Ja, jy het reg gelees, ’n kasteel in die middel van die Namib. Die kasteel is in 1909 voltooi deur von Wolf en sy Amerikaanse vrou. Hy en sy vrou het vrywilliglik besluit om hulleself in Namibië te vestig na hulle in 1907 getroud is. Sy was van ’n welaf familie en hulle het besluit om hulleself met weelde hier in Afrika te omring. Die kasteel is in ’n rekordtyd van twee jaar voltooi. Hulle het selfs Italiaanse steenmakers ingebring om met die taak te help.
Die kasteel, het soos soveel ander strukture in hierdie geweste ’n tragiese geskiedenis. Von Wolf en sy vrou het met stoetperde geteel. Hulle het op ’n dag besluit om perde in Europa te gaan aankoop en is weg met ’n skip om die taak te gaan voltooi. Terwyl hulle op die skip is breek die Eerste Wêreldoorlog uit. Von Wolf was patrioties en het gevoel hy wil vir Duitsland gaan veg. Hier het hulle paaie geskei.
Die eerste geveg waarin hy veg, sneuwel hy toe. Sy vrou het nooit weer na Namibië teruggekeer nie. Sy het nie eers enigsens die eiendom of inhoud van die kasteel ooit opgeëis nie. Vir jare het die eienaarskap van die kasteel rondgeswerf, tot die regering die kasteel gekoop het en as museum ingerig het.
______________________________________________
Die laaste petrolpomteken op die kaart voor Sesriem is by Betta. Jy moet pasop, want jy sal verby Betta ry sonder dat jy dit weet. Dit is op ’n plaas geleë – daar is ’n winkel, kampeerplek en petrolpomp en dit is hoekom mens dit op die kaart kan vind.
Die skoonheid van die landskap tussen Betta en Sossusvlei laat my aan ’n Drakensberg prentjie dink. Ons ry tussen die Nubbibberge en Losberge deur. Verras om oral Springbokke, en selfs twee keer jakkalse te sien.
Skoonheid in Namibië lê in eenvoud. Die natuur streel die oog en elke lyn kom homself in die geheue ingraffeer.
Die natuur speel oop kaarte, niks mensgemaak wat die aandag aflei nie. Tog word mens telkemale getroef – om elke hoek en draai is iets onverwags.
Na 9 ure op die pad kom ons by Sesriem aan. Ons kry kampplek nommer 5 met ’n boom wat karakter gee aan ons nuwe tuiste.
_____________________________________________
Die kamppeerplek word regeer deur ’n paar lewende wesens. Eerstens die versamelvoëls wat in swerms neersak op enige broodkrummel wat in die kampplek rondlê en soos ons later die nag sou uitvind: Jan.
Jan is ’n werknemer van die Namibiese Parkeraad. Hy het ’n tuiste in die middel van die Sesriem kampgrond – dit opsigself spel al probleme. Teen drie uur die oggend was Jan en sy vriende behoorlik gekuier (hulle was duidelik nie van plan om so vroeg soos ons die volgende oggend op te staan nie).
Mario is vort om die sekuriteitsbeampte te gaan soek. Selfs sekuriteit was maar lugtig om Jan aan te vat – hy is blykbaar ’n gereelde probleem personeellid. Nietemin het hy sy moed bymekaar geskraap en kon ons darem ’n paar ure onverstoorde rus kry.
Volgende: Ons staan in Sossusvlei..
No comments:
Post a Comment