Stilte
5 uur, nog stikdonker buite is ons reg vir ons ekspedisie. Ons is gewapen met kameras, water, sonblok, hoede en stapskoene. Daar is klaar ’n ry by die hek van Sossusvlei, maar genadiglik kan inwoners van Sesriem ’n uur voor son-op en ’n uur voor die hekke vir ander toeriste oopmaak by die park ingaan.
Ons ry die 65km tot by die vlei in donkerte en ’n opgewonde stilte. Die onbekende lê en wag om ontdek te word. Ons is so 6:45 by die begin van die 4X4 roete. Die teerpad hou hierop en jy moet besluit: of jy ry self die sand in of jy kan van die NWR trokkies gebruik maak. Wyslik kies ons die tweede opsie.
Die eerste stop is vir Dooie Vlei. Dit is omtrent ’n kilometer se sand trap om daar uit te kom. ’n Mens sloeg nog oor die sand en dan ewe skielik ontvou die vlei voor mens en ontbloot sy skat soos ’n oesterskulp sy pêrels.
Ek stel naarstiglik my driepoot op, bekyk en kan die vlei fyn van alle kante, alles om die beste fotohoek te kry voor die son sy kop oor die duin uitsteek. Voor my lê ’n krater van spierwit kleierige grond, plek-plek breek dooi houtstompe die eenvoud van die landskap en rondom jou is dit die koperrooi duine teen ’n ysblou lug.
Ons wag in spanning. Die oomblik wat die son sy strale oor die duine streel moet jy so vinning moontlik begin neem. In daardie oomblik word die landskap voor jou oë getransformeer.
Die vlei is enige fotograaf se droom. Ek het gevoel soos Alibaba wat die grot met ’n wêreldskat ontdek het.
Na al die fotograwe hulle driepote opgepak het, net voor die toeriste die vlei begin binnestroom het, het ek en Mario die voorreg gehad om vir ’n ruk alleen in die vlei te sit.
Die stilte was tasbaar. Daardie oomblik het vir my soveel meer beteken, want dit was die dag na Goeie Vrydag. Jesus is in die graf. Ons herdenk as’t ware vandag sy dood. Sonder die lewe wat Hy skenk, as Hy in die graf sou gebly het, dan sou my lewe soos hierdie vlei gewees het: droog, sonder enige teken van groei.
Om in Dooie Vlei te staan was asof ek in ’n graf was. Die oomblik was Heilig, want ek weet: ek is net hier om in gees die dood van Jesus te gedenk. Dit eindig nie hier nie. Ek kan hier uitstap om môre sy opstanding te vier.
___________________________________________
Van Dooie Vlei af klim ons die duin bo Sossusvlei uit. Die wêreld kry ’n ander perspektief. Jy voel klein, ’n spikkeltjie teen ’n horison van soveel verskillende realiteite. Ek kan soos die psalmdigter beaam:
“Wat is die mens dan dat U aan hom dink? Die mensekind dat U na hom omsien?”
Wat ’n voorreg om dan te weet dat al is ek klein, skaars ’n spatsel teen ’n Namibduin dat U my belangrik genoeg geag het om U seun te stuur, U seun wat mens vir my wou word.
______________________________________________
Toe ons terugkom by Willem na ons Sossusvlei-ervaring het hy vir ’n verrassinkie gesorg. ’n Pap wiel. Maar ons was voorbereid. Mario het wiel omgeruil en ons is terug kamp toe. Dit was uiteindelik ’n spyker wat vir al die opwinding gesorg het.
Met die wiel omruilsessie het ons behoorlik ’n hele ondersteuningsgroep gehad wat rondom die aksie in die Sossusvlei parkeerterrein gedrom het.
Terug by die kamp maak ons onsself reg vir ’n luilekker middag van slaap, lees en afkoel in die swembad.
_________________________________________
Die middag benut ons die laaste daglik om die Sesriem canyon te gaan uitklim (of sal ek eerder sê inklim). Die canyon is nie baie diep nie, maar dit is die rotsformasies wat my aandag getrek het. Die kante van die canyon bestaan uit spoelklippe wat lyk of dit in sement vasgevang is. Die naam van die canyon kom van die 6 rieme wat gebruik was om water uit die canyon op te hys. Vir my part kon hulle maar eerder self afgeklim het om die water te gaan haal – dit sou heel waarskynlik vinniger gegaan het.
Ons sluit die aand af om die kampvuur, met die melkweg bo ons en die gehuil van ’n jakkals in die verte.
No comments:
Post a Comment