‘n Warme welkom
Vanoggend was on eerste kampafslaan poging. Ons het 45 minute gevat om op te pak. Glad nie sleg nie, maar die volgende twee weke sal leer of ons op hierdie rekord sal kan verbeter.
Ons moes ’n hele ent ry van Twee Rivieren af tot by Mata Mata, waar ons deur die grens moet gaan. Ons wou graag by Mata Mata slaap, sodat ons vinniger in Namibië kon uitkom, maar dit was heeltemal volbespreek. Ons was teleurgesteld, maar wanneer ons terugkyk op alles wat ons gesien het tydens die rit tot by Mata Mata, weet mens als gebeur vir ’n rede. Ons het in daardie kort entjie leeus, twee keer jagluipers en bakoorjakkalse gesien – net om die karnivore te noem.
Natuurlik moes ons weer piekniek hou. Hierdie keer pak ons die Cadac uit onder ’n massiewe doringboom. ’n Mens kon aan sy gebarsde bas sien, hy het al die toets van tyd hier in die Kgalagadi weerstaan. ’n Mens kan nie anders as om in verwondering en respek te staan voor enige lewende wese wat deur die seisoene heen hier kan oorleef nie. Die wind en son laat sy spore hier op elke skepsel wat homself hier vestig.
_____________________________________________
Ons betree ’n nuwe wêreld by Mata Mata. Vir die eerste keer hou ek ’n Namibiese twintig dollar vas, die winkeltjie maak toe oor middagete en die grensbeampte vra of sy ’n geleeentheid Keetmanshoop toe kan kry. Met ’n stempeltjie in ons paspoorte betree ons hierdie ampervergete deel van Afrika.
Namibië is soos die weeskind van Afrika. Namibië haal nooit die nuus nie, meeste mense glo dat daar nie veel in Namibië gebeur nie. Hier is meer land as mens. Die oomblik wat mens oor die grens ry is dit asof jy die horlosie ’n paar dekades terug draai.
Letterlik moes ons ons horlosies ’n uur terug draai, maar die tydsverskil tussen Suid-Afrika, waar ons elke dag van punt A na B jaag, in die stryd om oorlewing, is veel meer as net ’n uur.
_______________________________________________
Die Sitzas padstal – nog een van die juweeltjies wat die Weg van geskryf het. ’n Paar honderd meter anderkant die grens draai mens af. Ongelukkig is hulle ook toe oor middagete, maar ’n vriendelike nota in die venster nooi mens om ’n draai by die plaashuis te kom maak sou hulle toe wees. Ons moes vleis koop en ja, nou wel met die onbekende wat voor ons lê het ons gevoel dat dit wyser sou wees om maar eerder hier ons proviant aan te vul. Dit was inderdaad ’n goeie besluit (daar was nie weer ’n winkeltjie tussen die grens en ons oornagplek nie).
___________________________________________
Van hier af is dit ons en die oop Namibiese pad. Die paaie hier word aangedui met ’n letter: B roetes is geteer, C is ’n goeie grondpad, D is kleiner meer riskante grondpad.
Ons ry met die C17 in Keetmanshoop se rigting. Om op hierdie pad te ry voel asof jy in ’n skip op die see is – oor die een heuwel na die ander. Af en toe seil ’n boer by ons verby en al is hierdie ’n hoofpad, groet elke verbyganer vriendelik. Hier is seker so min mense dat almal glo hulle moet mekaar ken, of dalk is jy so bly om ’n ander aardbewoner raak te “ry” dat jy van pure vreugde waai.
Buite Koës stop ons by ’n pan, of so spekuleer ons, want volgens die kaart is daar ’n pan in die omgewing. Ons vergaap ons aan die wit gebarsde sand en klipstapeltjies.
___________________________________________
Oom Giel van die Messosaurus fossielpark is ons eerste kennismaking met Namibiese gasvryheid. Sy eerste woorde aan ons: “Ai ek is so bly julle praat Afrikaans, my tande is al stomp Engels gepraat.” Ons sou later besef: dit is omdat soveel van die toeriste in Namibië uit Europa kom.
Hy vertel van die Messosaurus fossiel op sy plaas wat die teorie van die drywende kontinente ondersteun (die ander Messosaurus fossiele is in Brasilië gevind). O ja, die Messosaurus is ’n krokodilagtige kreatuur.
Ons ry weg met ’n warme wete – Namibië se kosbaarste bate, sy grootste edelsteen is sy mense.
___________________________________________
Ons kennismaking met ons oornagplekkie: Quiver Tree Forest Lodge is hulle jagluiperdvoersessie. Hierdie is die Spier van Namibië. Jy kan hier oorbly, deur die Kokerboomwoud loop en vir die jagluiperds kom kyk.
Ons beland summier tussen ’n klomp Duitsers en Franse wat die jagluiperds afneem asof hulle nog nooit een gesien het nie – ek het nes een van hulle gelyk. Ek is seker ek het die meeste fotos geneem.
Janine, wat ook ons bespreking hanteer het en later ons ingeboek het in die hotel het die voersessie hanteer. Hulle luister soos gehoorsame honde na haar, ons kon selfs in die hok ingaan en baie naby staan terwyl hulle vreet.
Ons slaap in ’n Iglo-huisie, in die woestyn. Dit klink amper nie reg nie. Die gedagte om in ’n ronde struktuur te slaap het my nog altyd gefassineer. Nogmaals het ons saam met ons ’n reënbui die Namib ingebring. Ons was vas oortuig dat ons nie ’n mooi sonsondergang in die Kokerboomwoud sou sien nie, maar ons wou nogtans probeer. Wat ’n verrassing was dit nie. In ’n oogwink was my en Mario se asems heeltemal weggeslaan. Hierdie oomblik was heilig: hierdie was een van hulle.
Ek kan aan baie beskrywende woorde dink waarmee ek kan poog om te beskryf wat ons gesien het. Maar almal sal tekort skiet om die volle sintuiglike ervaring op papier saam te vat.
Al wat ek kan sê: ’n duisend kokerbome teen ’n sonsondergang, ’n gesig wat geen geld kan koop nie.
No comments:
Post a Comment