Naamloos

Die gymkultuur. Hoef ek enigeiets meer te spreek...
Ek het onlangs daarvoor geval. Pens en pootjies. 'n Mens kry oggend of aand gymmense. Tot dusver kry ek dit darem reg om daardie 45min ekstra slaap op te offer ter wille van bietjie ekstra oefening (ons sal maar sien of ons dit in die winter kan volhou).

Daar is 'n hele paar elemente wat deel van die gymkultuur uitmaak. 'n Paar oorfone, Ipod om die arm en 'n starende uitdrukking. Om te lyk of jy oefen, maar eintlik het jy net 'n oog op die muffins by die smoothie bar. Om gewigte te oefen terwyl jy net eintlik na jouself in die spieel kyk.

Ai, die vreugdes (en pyn) van oefen.

Terwyl ek toe nou die oggend, werklik sweet op die oefenfiets speel 'n insetsel (klankloos) op Supersport oor die 94.7 fietswedren.
Hulle wys vele onderhoude met fietsryers - die wie dit gemaak het ... en die wie nou nie so gelukkig was nie.
Weens die gebrek aan klank by die gym moes ek maar uitmaak met wie gepraat word aan die hand van die onderskrifte.
Dit het my nie lank geneem om te besef dat die meeste fietsryers maar naamloos is nie.
Net die name van die wenners en naaswenners was tydens die onderhoude aangedui.

Dit is seker maar hoe ons ou lewe werk. Net die mense wat iets bereik se name word onthou. Die res van ons gaan dikwels maar redelik naamloos deur die lewe. Eers wanneer jy genoeg geld gemaak het, genoeg rekords gebreek het sal iemand die moeite doen om van jou te weet.

Dit is so jammer dat ons so dikwels dieselfde kriteria gebruik wanneer ons na onsself kyk. Ek begin eers vir myself waardig word wanneer ek die suksesleer klim, in 'n blink kar rondrits, die regte vriende het en in meer as een asems my prestasies kan inryg.

Wanneer al hierdie dinge dan van ons weggeneem word en ons soos Job verslae op 'n ashoop agterbly, dan moet ons binne onsself weet dat ons nie naamloos sal word nie.

Ons moet wegkom van hoe almal om ons, ons sien. Ons moet onsself begin sien soos
God doen. Dawid beskryf dit so mooi in die Psalms - God het jou al geken toe jy in jou moeder se skoot was. Jy is vir Hom soos die appel van sy oog. Vir Hom het jy al 'n naam gehad nog voordat jou eie ouers vir jou 'n naam kon gee.

By Hom het jy 'n naam al kon jy nie eers op jou fiets kom om die 94.7 te ry nie.
Hy sien jou as iemand van waarde, ongeag hoe ander na jou kyk.

Wie sien jy as jy in die spieel kyk?

My Promise

To my Love.

There are so many things I would like to say but can't, because of what time grants us today might be snatched by circumstance the next.

But if it might be in my power and privilege may I:

• always carry the look of amazement in your eyes like crown jewels
• may my affection be a functional demonstration of support rather than a decorative art
• let the words between us rather be like salt, sometimes burning on wounds of disagreement but always complementing the taste of commitment between us
• may every step we take be together, without turning mutual agreement into mindless acceptance
• may our ways stay in the simple things, while our conversations provide challenge, growth, intrigue...
• may we stay two players with the same goal, still able to see the same task through our own perspectives the one not too absorbed with the other, unable to appreciate the uniqueness of the other's character
• may we always remember yesterday, without longing for things that have passed and can't be retrieved
• may our silences be nourishing, like camphor cream on the cracked heals of stress and time
• may we plant roses where nettle and weeds once grew
• may we kiss with more than just our mouths
• may we give ourselves, not loosing who we are
• when we disagree may our quarrels always be the start, not the end of things to come
• may we always pray together, for each other, for us..

This is my simple wish, but this contains my soul, my life, my being.

And in this lies my promise:

That I shall give the everything I have in honesty, without expectancy, in faith so that all our wishes will become a reality.

Rugby-koors

In die 5 jaar vandat ons getroud is het ons nog nooit voor die televisie geeët nie. Elke aand word die tafel gedek, kerse opgesteek en eet ons van aangesig tot aangesig. Want, ek glo, om saam te eet is heilig, ons deel met mekaar die voorsienigheid van die Heer. En ja, dit is partymaal al tyd in die dag wat ons het om te hoor wat vandag in elkeen se afsonderlike lewens gebeur het.
En ek kook nie kos om onwaardeerd saam met die 8uur nuus afgesluk te word nie.

Vir al hierdie redes en nog vele meer het ons dit nou al vir 5 jaar reggekry om van elke aandete saam 'n okkasie te maak.

Maar soos dit met alle reëls maar is, 'n reël is gemaak om gebreek te word...

Nooit sou ek dan ook raai dat dit voor rugby sou wees wat ons saamwees-eet die knie sou moes buig nie.

Hierdie Saterdag het dit toe nou gebeur. Semi-finaal - Blou Bulle, ai hulle het ons behoorlik naels laat kou.
Getrou sit ons met Bl0u Bul T-hemde voor die kassie. Eerste helfde nie te sleg nie.
So halfpaddeur begin ek goed honger raak. Mario stel voor om maar die vleisbraai so halftyd-deur in te pas. Dit is 'n op0ffering, ek weet. Hy het boonop 5minute van die tweede helfde a.g.v. daarvan gemis.

So êrens moes ek seker ook maar ingee. Ek was buitendien te honger om tot na die tweede helfde te wag. Die biltong en chippies was toe al lankal maag toe.

Voor die televisie moes dit toe maar wees. Heel feestelik het ek die televisie-skinkbordjies met blou matjies gedek. Die kerse moes ongelukkig agterweë bly. Vasgenael het ons verby die rouerigheidjie in die vleis (weens die beperkte braaityd in halftyd) gefokus op dit wat saak maak.

Gelukkig het die Blou Bulle gewen. Anders was ons TV-aandete net 'n bron van slegte spysvertering.

So, wat dink ek van voor die TV eet. Nog presies dieselfde. Dis 'n euwel.
Maar, soms kom jou man se Blou Bul Hart eerste.

Maak nie saak hoe sterk mens oor iets voel nie, mag dit nooit ten koste van almal rondom jou se geluk en vreugde wees nie.

Soul Searching

" We go soul searching - carry the load, die for a cause." Sarah McLagan

One evening while I was on call I lost my one earring. To me it wasn't just any earring - it was a present from my mother on my 21st birthday. I searched everywhere in the hospital - knowing that to find an earring in a 800 bed hospital is worse that searching for a needle in a haystack, but against all odds I gave it a shot.

The long and short of it is: I did find it. Guess where? Exactly below a patient's bed with whom we've been busy just before I realised that I've lost the earring.

When I look at myself in the mirror each day I know that searching your soul for answers that seem long lost is sometimes like searching for that earring. True answers to questions and struggles in our lives are most of the times not easily found. We have to start a search which seems hopeless to those around us and most of the times even ourselves.

Our souls are like the desert - a vast territory, harsh to the eye, with gems hidden in unsought places. But even though the search may seem hopeless to those around us, we will succeed with perseverance, if we know what we're looking for.

The most interesting thing about searching one's soul is that the answers to our questions are most of the time right beneath our noses. But if we only walked right to the gem, picked it up and claimed the answer there would be no growth, only more questions.
In the quest lies the true answer.

I also lost the key to my jewellery box once. I knew that I have hid it in my cupboard, but I just couldn't find it once I wanted to unlock the jewellery box again. I thought that I have searched everywhere, but still in vain. Eventually I decided to forget about it and let go. Few months later I did find them - safely hidden between my underwear.

So many times we search for obvious answers, we know the solution is there, but we continue to return from the realms of reflection empty handed. Why? The soul sometimes know that some secrets need to be hidden away for a while until the time is ripe for their discovery.

Sometimes we need to let go of things, get perspective first and then return on a quest. We have to be able to know when to let go of difficulties.

There are questions to which we will not find answers here on earth. It takes wisdom to discern which quests are not the be undertaken and which ones will lead to furhter growth. Everything lost is not bound to be found, the same - nothing is gained withouth something lost.
We may search our souls freely but who knows what we will find. So when you search be prepared for some surprises.

Die Lewe

Die lewe is soms nes 'n swem in die see. Braaf, met jou baaikostuum aan is jy reg vir die induikslag... Maar soos jou voete die eerste brander raak en die skuim teen jou spat besef jy die water is bietjie (ligtelik gestel) koeler as wat jy gedink het. Jy hink op twee gedagtes: vlakker of dieper?

Dit is maklik om uit te klim, jy's immers net halflyf nat. Tog besluit jy om dieper te gaan, nie toe te laat dat die koue jou onderkry nie.

En dan gebeur dit - met die branders wat oor jou spoel, word elke beweging wat jy maak word 'n volwaardige poging om bo te bly. Tot jou eie verbasing begin jy die koue swem geniet.

So is die lewe ook. Solank ons huiwer, wonder of ons regtig aan die lewe wil deelneem en net halflyf bly voortbestaan, bly ons bibber voor uitdagings.

Eers wanneer ons vol in die lewe induik en branders van uitdaging begin ry en geniet, dan vou die lewe soos 'n skulp oop om sy pêrelgeheim te openbaar: dit is net die wat sonder huiwering en vrees elke faset van my omarm wat ware vreugde in hul doen en late kry.