Peace

"May there be peace within your walls and security within your citadels."

Psalm 122:7

What a special blessing. And what a gigantic grace - if God should grant us peace within the walls of our soles, our relationships, our careers.

Internal peace is often the end product of internal struggle, but never of external war. Very often I am rewarded with peace after hours of digestive thought and struggle over a matter of concern. But I have never seen that peace can be achieved when people are destroying others around them to secure their own position.

In any relationship peace is nourished by respect and joy, considering one another.

Peace is not knowing exactly where the road ahead is leading, but rather the One who is walking ahead.

Not knowing how the pieces of your life's puzzle will fit, but rather the One who is holding the pieces in His hand.

Peace doesn't come once we have control over the direction in which our lives are going, but when we have given control to God, with the knowledge that our lives are safe in His guidance.

As our lives progress we move through eras of peace and eras of turmoil. We don't always have control over the circumstances we are placed in, but we do have control over the attitude towards these circumstances.

We will only know peace once we have met its creator. Jesus gives us the invitation - to all of us who are tired and weary.

Just accept is.

So wil ek wees...

"Lord please let me be the person my dog thinks I am"

(Teen Lize en Christo se yskasdeur)

Wanneer mens die lewe uit 'n penperspektief beskryf vir solank as jy onthou, is mens geneig om jou stories op veraf plekke te gaan soek.

Maar dit is juis die wesens naaste aan jou by wie jy die meeste kan leer.

Ek en Mario is bevoorreg om ons huis met twee snorkende, slobberende viervoetiges te deel:

Vubu (tweede van bo) en Phoebe (in haar jonger dae).

Dit is maklik om deur die lewe te gaan sonder troeteldiervriende - jy koop eenvoudig net nie een nie.

Dit is beslis baie minder moeite - jy hoef nie oppassers vir vakansies te soek of droloptelsessies te doen nie.

Finansieel is jy ook beter daaraan toe - werk bietjie uit hoeveel kos twee hondemagies in 'n maand verorber en een veeartsrekening is genoeg om jou te laat besef hoekom mens deesdae mediese fondse vir jou diere kry.

Maar die lewe sonder hondevriende is kaler as 'n skoongevrete hondebeen.

Want waar kry jy iemand wat enige tyd van die dag of nag sy stert van blydskap laat swaai as hy jou sien?

Waar bestaan daar nog iemand wat gereeld jou voete 'n skurwetongwas gee (al het jy nou net uit die bad geklim)?

Wie anders sal sonder wyfeling sy lewe vir jou opoffer as dit bedreig word?

En waar is daar nog iemand wat altyd na jou opkyk en soos 'n skaduwee agtervolg, net uit blote belangstelling?

Dit is inderdaad 'n voorreg om 'n honde-eienaar te wees. Hulle leer jou so baie van jouself.

Op geen beter manier gaan jy die eindeloosheid van jou geduld leerken as wanneer die gate in die beddings groter raak en die plante al minder nie.

Jy leer om vreugde te put uit 'n eenvoudige balgooi-en-gaanhaal aksie. En die frustrasie om later agter steekse Vubu aan te hardloop wanneer sy nie meer die bal wil los nie.

Jy leerken jou nederige sy wanneer jy daagliks die poopscoop nader trek.

Jou hart week sag as Phoebe se ogies toetrek van lekkerkry soos jy haar maag krap.

Jy leer gou, dat maak nie saak hoe kras die woorde wat jy uiter nie, die reaksie word bepaal deur die onderliggende stemtoon.

Op 'n dag, wanneer 'n hond vir Vubu in die straat aanval besef jy hoe klein jou hartjie geword het.

'n Mens is trots op hulle, word kwaad vir hulle, hulle laat jou lag en huil. Hulle grawe elke dag 'n dieper gat tot in die middelpunt van jou hart (in die proses bly al die voorafbeplante idees - soos dat honde se plek buite is, in die slag).

Daar was al vele tye wat die twee my moedeloos gehad het. Veral met hulle tuinkrappery. Phoebe het al by voorbaat kop onderstebo my in die middae kom groet, net vir ingeval sy iets verkeerd gedoen het.

Dit was later 'n bose kringloop waarin die twee al hoe skuldiger en ek al hoe kwaaier begin optree het.

Tot ek op 'n dag 'n artikel lees waarin 'n dieresielkundige skryf dat 'n hond se grootste begeerte is om die dinge te doen wat sy eienaar behaag.

Dit was asof daar vir my 'n lig aangeskakel is. Jou hond glo jy is perfek. Daarom wil hy so graag vir jou die perfekte vriend wees - hy wil jou waardig wees.

Hulle kan aanvoel wanneer jy hulle wantrou en dit laat hulle voel dat hulle jou nie waardig is nie.

Stadigaan het ons honde my geleer dat om respek te ontvang, moet ek dit eers aan hulle betoon. Jy kan nie verwag om in 'n vertrouensverhouding te wees as jy nie eers die ander party vertrou nie.

En ja, geduld kom nie sonder 'n paar tandeknerssessies nie.

Hulle het my as t ware geleer om die mens te wees wat hulle lankal reeds glo ek is.

Want dit is wat honde is: ware vriende. En ware vriende maak van jou 'n beter mens.

'n Goeie paar jeans

Vir elke mens is daar sekere kledingstukke wat 'n onmisbare deel van jou klerekas uitmaak. 'n Swart romp. 'n Wintersjas. Betroubare tekkies.
Almal het so 'n item, maar meeste van ons sal saamstem dat 'n goeie paar jeans 'n hele paar behoeftegaatjies toestop.

Jy kan hom opjazz met 'n deftige baadjie of serp, maar by die huis met pantoffels aan die voete is dit daardie einste broek waarin jy op jou gemaklikste is.
Hy kreukel nie en soos die tyd aanstap groei hy aan jou lyf, hy neem vorm om jou aan.

Denim is van die 18de eeu af reeds in gebruik. Dit was beslis nie aanvanklik deur die modebewustes gedra nie, veel eerder deur arbeiders. Die materiaal is juis gekies vir die maak van hulle klere omdat dit sterk is en nie gou verweer nie.

In die 19de eeu het hierdie neiging voortgegaan en het ook goudmyners dit begin dra. 'n Man met die naam van Leob Strauss het 'n markgaping raakgesien en die denimbroek gepatenteer. In 1953 begin hy 'n groothandelmaatskappy met die naam Leob wat later na Levi herdoop is.

Eers in 1950 het die denimbroek die aandag van tieners begin trek. Dit was 'n rebelse simbool en is selfs in skole in die VSA verban. James Dean het veral gehelp om aan die jean sy modestatus te besorg.

In die sestigs vat die hippies dit nog 'n stappie verder. Hulle begin verskeie kledingstukke maak uit denim en begin daarop borduur en verf.

In die tagtigs bereik die denim ontwerperstatus en tot vandag leef die denim in volle glorie voort.

Maar dit is beslis meer as net 'n stukkie materiaal met geskiedenis. As jy hom een keer in jou kas toegelaat het, kry jy hom nie daar uit nie. Kort voorlank skaf jy vir jou 'n denimbaadjie aan, 'n denimsak, 'n denimromp... 'n Defnitiewe verslawing.

So staan ek toe nou die dag na my eie denim en kyk. Hy dra so lekker, die kleur is hoeka al uitgewas, maar die broek ken my lyf, haal saam met my asem. Toe besef ek - so wil ek graag wees. 'n Denimvriend. Iemand wat my vriende verstaan, soos 'n denim om hulle vorm aanneem, hulle beskerm. Wat in dik en dun by hulle staan, 'n vriendskap aan hulle bied wat nie gou verweer nie. Al gaan die kleur en glorie tye verby nogsteeds in kwaliteittyd investeer. Iemand wat iets funksioneel beteken vir iemand, maar terselfdetyd, soos 'n geborduurde denim ook die mooi en interessante dinge in die lewe saam met iemand kan geniet. 'n Staatmaker.

Wees so iemand vir iemand anders.