Aanmoediging

Daar is ‘n rede hoekom woorde soos tuisveldvoordeel bestaan. Nie net ken die sportman die veld waarop hy uitdraf nie, maar die bemoediging en aanmoediging van ‘n span se eie ondersteuners laat nuwe moed deur enige persoon se are vloei.

Ons word gebore met behoefte aan erkenning. Ons meet onsself so dikwels aan die reaksies van ander mense. Wanneer alles om ons verlore lyk, al die krag uit ons gedreineer dan is daar een ding wat ons so dikwels kan deurdra, een ding wat ons kan laat voortgaan tot die verbasing van onsself en ook ander rondom ons. Die aanmoediging van iemand wat ons liefhet.

Ek het dit altyd geweet. Daar was al soveel tye wat ek self gevoel het asof ek nie kan aangaan nie en tog het. Wanneer ek terugkyk was daar altyd iemand naby, iemand met ferm liefde wat in my bly glo het.

Maar hoe vroeg al is die mens toeganklik vir die effekte van aanmoediging? Die huidige doelwit in ons huis is om ons kleine bondeltjie vreugde te help kruip. Ons gee hom genoeg “tummy-time”- heelwat meer as wat hy graag so wou, want dit is net so paar minute dan is die mannetjie die ene frustrasie. Hierdie posisie kan hom beslis nie bring waar hy wil wees nie. In plaas van vorentoe gaan dit net agteruit…

So het ek hom sit en dophou. Die ene bondel frustrasie. Die gesiggie spreek van moedeloosheid. Ek kry hom jammer, maar aan die anderkant wil ek hom so bietjie druk om voortuit te probeer kom. Soos enige lojale mamma het ek die aanmoedigingspad probeer – hande geklap, hom aangeprys. Die reaksie was verstommend. In ‘n oogwenk het die gesiggie opgehelder, geen sprake meer van die frustrasie en moedeloosheid vantevore nie.

Meer as ooit tevore wou hy net vorentoe, want as mamma in my glo kan ek dit mos doen.

Die perfekte einde vir hierdie sketsie sou seker gewees het as ek nou geskryf het dat onder aanmoediging en toejuiging van sy mamma het Andreas dit reggekry, hy kan kruip!

Maar nee, hierdie is beslis nie ‘n feeverhaal nie. My seuntjie seil nogsteeds agteruit inplaas van vorentoe, maar ek sal bly aanmoedig, want uiteindelik is dit die belangrikste: dat ons almal iemand het wie in ons glo (selfs al loop dit nie uit op sukses nie).

Wonder vs. Weet

So twee weke gelede was ek besig om reg te maak vir ‘n besigheidsreis Kaap toe. So tussendeur die pakkery besef ek dat ek nooit die weervoorspelling geraadpleeg het om sodoende my klerekeuse te dikteer nie.

Geen probleem nie, was Mario se woorde – ons kyk sommer gou op die Blackberry se “weather app”.

Ek hoef nie vir een oomblik meer te wonder oor wat die weer gaan doen nie, die weervoorspelling en enige antwoord op die kleinste vraag waarop ‘n antwoord my nog ontduik het, is sover van my af as die palm van my hand.

Tye verander, en so saam met tye wat verander, verander sekere aspekte van die mens daarmee saam.

Ek onthou nog die tyd van ‘wonder’as kind. Daar was soveel dinge wat mens kon laat wonder. ‘n Mens het gewonder oor Kersvader – waar woon hy, wie is hy rerig? Later jare het mens begin wonder oor waar jy vandaan kom, hoe dinge werk en wie en wat jy graag wil word.

Dit was net jou pa of ‘n slim onderwyser by die skool wat dalk die antwoorde op al die wonders in jou kop gehad het. Maar ook nie altyd nie. Soos die tyd aanstap en jy al ouer geword het, het jy besef, daar sal vrae wees wat selfs die slimste onderwyser nie sal kan antwoord nie. So, dan het jy maar net aanhou wonder.

Vandag se kinders hoef nie meer te wonder nie. Hulle het nie meer ‘smart’onderwysers nodig nie, nee, almal het nou eerder ‘smartphones’ en ipads.

In plaas van om te wonder, kan elke kind nou weet. Die wat bly wonder, bly agter.

Op die oog af klink dit wonderlik. Is kennis tog nie uiteindelik mag nie?

Maar dit was tog asof die heimwee oor my toegesak het,  die oomblik toe ek besef het dat die onontbeerlike tegnologie van ons hedendaagse era my kind uiteindelik van wonder in al sy vorme sal ontneem.

Want hand-aan- hand met wonder loop verwonder. Hoe sal die wat alles weet, wat al die antwoorde op hulle vrae het, ooit hulleself onvoorwaardelik aan verwondering kan oorgee?

Sal dit nie hartseer wees wanneer die dag aanbreek wanneer niks meer ons asems wegslaan nie, wanneer ons kennis verwondering by die agterdeur uitvee.

Ek weet nie hoe ek dit sal regkry nie, maar te midde van die kennisontploffing wat tegnologie saam met dit bring, gaan ek my bes probeer om steeds aan my kind die geskenk van verwondering te gee.

Hulle hoef nie te gou te weet waar Kersvader vandaan kom nie….

Art Exhibition

For one hour a few weekends ago, I had the privilege to spend in the company of the masters. Although the conversation was multidimensional, it all took place in silence. The silence made way for spaces of interpretation. I could not talk back, my words were too few and far to inappropriate. But I tried to bow in respect, and for a moment the international artists graced the African soil, with their presence.

I have been to the Louvre, the Tate. I have walked through corridors overfilled with art. The pieces almost loosing voice as they struggle for attention among each other. Only a few pieces, like the Mona Lisa, has the advantage to own its own wall and exhibition hall.

The exhition I went to over the weekend was small. The Standard Bank Art gallery, filled with a selection of pieces, through the ages, with the human figure as common thread. There was one Picasso, a Renoir, a Francis Bacon, a few Manet’s. One hour is more than enough to get through all the pieces. Disappointing, you might think. But to the contrary, it exceeded my expectations.

To see the work of a master within a radius of 20km from your own home, under the African sun has a certain enigma attached to it. These paintings travelled thousands of miles to meet me at this point in time. And for a small window in time, I have the opportunity to bathe in these moments of beauty.

A month from now, the selection of paintings will be packed-up, crated and shipped to the next destination.

I stood infront of Renoir’s girl with a blue ribbon. I could almost touch distinguish each individual brush stroke. I was amased at his mixing of colours. Renoir had rheumatoid arthritis. He had to tie the paint brush to his hands, because he could not hold the brush and still his brush work far exceeds the skill of some of us without hand deformities.

Only coming face-to-face with such a painting, can you come to appreciate the its true value.
That is the magic of art. So much more when it has come so far to meet you.

Daardie eerste tand

Om tande te kry is nie perdekoop nie. Of so sê die wat weet – dit is nou moeders, die wat weet en die wat maak of hulle weet. Sommer van vroeg af reeds, word alle knieserigheid, maagongesteldheid, nat neusies en overklaarbare optrede aan tandekry toegeskryf.

Die tand maak vir maande daarna steeds nie sy opwagting nie, maar niemand sal ooit die verband tussen die tandekry-proses en ongesteldhede bevraagteken nie. Dit is heilige grond.

Ek moet toegee, die paar dae voor ‘n tandjie sny is beslis ‘n uitdaging. Die uitgawe op doeke skiet die hoogte in, my rustige baba was ewe skielik weer ‘n ongelukkige klein monstertjie in die nag.

Die diagnose van tandsny is ongelukkig ‘n retrospektiewe een. Een oggend na nog ‘n donker nag in die tonnel van slaapdeprivasie, kom mens uiteindelik by die lig van verklaring uit. Al hierdie marteling was te danke aan die wit juweeltjie wat nou in daardie klein bekkie pryk.

Ten spyte van al die olikheid en uitdagings wat tande-sny bring, is dit tog ‘n mylpaal wat mens bybly. As ma is jy trots op die produk van al die min slaap en boud afvee.

So saam met die tande kom allerhande nuwe ontwikkeling en avonture vir ons kleine man. Vir die afgelope paar weke kou hy al sy gepureede kos met mening. Met tande kan mens tog net soveel meer dinge in die lewe geniet.

So is die lewe – elke fase volg op mekaar. Die voltooing van die een fase is noodsaaklik, alvorens die volgende kan begin. Dit is die les van tande-sny.