My ouma glo dat dit nie wys is om ‘n middagslapie te neem in enige maand waarin daar nie ‘n ‘r’voorkom nie. Met die gevolg dat ‘n mens, volgens my ouma, liefs wintermiddae op ‘n ander wyse behoort te verwyl.
Ek moet bysê dat my ouma lankal reeds daardie reël verbreek het, maar ek gun haar dit. Ek glo dat sy immers na 89 jaar hier op aarde gerus maar ‘n ogie in die middag kan knip.
Ek is nie ‘n gereelde middagslaper nie. Selfs na ‘n deurnagsessie se werk het ek dit soms moeilik gevind om helder oordag my aan die slaap oor te gee. Daar is sekere voorvereistes waaraan die omgewing eers moet voldoen alvorens ek my in droomland bevind. Dit moet onder andere donker in die vertrek wees en so stil as moontlik. Uit die aard van omstandighede is dit meestal nie moontlik om hierdie staat van ekwilibrium gedurende die dag te bereik nie, dus gebruik ek meestal die daglig vir ander, hopelik meer produktiewe aksies en gaan klim dan maar vroegaand in die bed.
Maar soos met meeste dinge het moederskap ook my slaapbehoeftes en –vereistes drasties kom verander. Die mens is tog maar ‘n snaakse wese, juis dit wat jy nie op daardie oomblik kan kry nie, sal dit wees waarna jy die meeste hunker. Voordat ek ‘n moeder geword het, het ek meer as genoeg geleentheid gehad om myself middae oor te gee aan ‘n middagslapie, maar nodeloos om te sê, het ek nooit. Ja, en noudat die geleentheid om ‘n uiltjie in die middag te knip, so skaars soos hoendertande geraak het, nou hunker ek daarna.
Sondagmiddag was hemels. My ma het aangebied om Andreas vir die middag te versorg, sodat ek en Mario ‘n bietjie kon gaan dut. Die moeder van ‘n baba sal baie onwys wees om so ‘n kans deur haar vingers te laat glip. Ek het myself nie tweekeer laat nooi nie.
Daar die uurtjie was soos hemel op aarde. Geen lig of geluid kon my uit die slaap uit hou nie. Tog wonderlik wat so ‘n bietjie slaap kan doen om liggaam en siel te verkwik!
My raad aan enige nuwe moeder is om nooit die kans om te slaap te laat verbyglip nie – jy weet nooit wat die nag op jou wag nie…
Dankie Ma, die grootste geskenke is soms juis die wat nie met geld gekoop kan word nie.
Wednesday, June 20, 2012
Thursday, June 14, 2012
Oorgawe
Ons leef so dikwels in hokkies. Daar is ‘n hokkie vir blydskap, ‘n hokkie vir hartseer, ‘n hokkie vir vriendskap, ‘n hokkie vir vyande… Binne elke hokkie sal jy ‘n handleiding vind, vol lysies moets en moenies aangaande jou optrede sodra jy jouself binne daardie hokkie bevind.
Elke hokkie het duidelike grense. Die grense word meestal bepaal deur die ‘hulles’van hierdie wêreld – “hulle sê ‘n mens moet so en so as jy dit of dat wil bereik..” Meeste van ons voel veilig binne ons hokkie. Dit is ‘n plek sonder enige nare verrassings. ‘n Plek waar jy nie sommer sal seerkry nie, solank as wat jy by die handleiding hou.
So leef ons voort – elke dag binne die hokkies van verwagte optrede. Daar was sekerlik ‘n tyd waarin ons almal net uitbunding wou wees – ons blydskap, hartseer vrylik wou laat vloei, soos ‘n rivier na die eerste somerreëns, maar miskien was dit daardie een skewe kyk van ‘n vreemdeling of snydende woord van ‘n familielid wat jou weer laat terugklim het in die hokkie van gemadigdheid.
En soos die jare aanstap begin ‘n mens uiteindelik vergeet dat daar ‘n tyd was wat jy sonder die beperkinge wat ander se verwagtings aan jou stel vrylik rond kon beweeg. Jou drome begin stadig maar seker plek maak vir die nare realiteit van die werklikheid. Jy vergeet dat daar ‘n tyd was wat passie in jou are gebruis het.
Ongelukkig gaan die lewe so gou verby. Ure vloei so vinnig in dae in, dae groei tot maande en word ryp sonder dat jy werklik besef dat jaarringe in sy stam gevorm het. Voor jy jou oë uitvee het al jou drome verdwyn, soos dooie hout uitgekap en in die vuur van spyt gegooi.
Uiteindelik wanneer alles stil geword het om my, het ek net my herinneringe. Oomblikke van vreugde en hartseer wat blitsekondig voor my geestesoog verbysnel. In my herinneringe is daar nie hokkies nie, net oomblikke, oomblikke waartydens ek met oorgawe geleef het. Die dae waarin ek myself in ‘n hokkie geplaas het om by die wêreld se verwagtinge te hou het nie my herinneringskatskis gehaal nie. Die oomblik was nie waardig genoeg om onthou te word nie.
Juis daarom wil ek so graag elke dag met oorgawe leef, want uiteindelik sal dit die oomblikke van oorgawe wees wat vir die res van my lewe by my bly, die oomblikke waarin ek bereid was om myself oop te maak, sodat die volheid van die ervaring deur my binneste kon vibreer.
Elke hokkie het duidelike grense. Die grense word meestal bepaal deur die ‘hulles’van hierdie wêreld – “hulle sê ‘n mens moet so en so as jy dit of dat wil bereik..” Meeste van ons voel veilig binne ons hokkie. Dit is ‘n plek sonder enige nare verrassings. ‘n Plek waar jy nie sommer sal seerkry nie, solank as wat jy by die handleiding hou.
So leef ons voort – elke dag binne die hokkies van verwagte optrede. Daar was sekerlik ‘n tyd waarin ons almal net uitbunding wou wees – ons blydskap, hartseer vrylik wou laat vloei, soos ‘n rivier na die eerste somerreëns, maar miskien was dit daardie een skewe kyk van ‘n vreemdeling of snydende woord van ‘n familielid wat jou weer laat terugklim het in die hokkie van gemadigdheid.
En soos die jare aanstap begin ‘n mens uiteindelik vergeet dat daar ‘n tyd was wat jy sonder die beperkinge wat ander se verwagtings aan jou stel vrylik rond kon beweeg. Jou drome begin stadig maar seker plek maak vir die nare realiteit van die werklikheid. Jy vergeet dat daar ‘n tyd was wat passie in jou are gebruis het.
Ongelukkig gaan die lewe so gou verby. Ure vloei so vinnig in dae in, dae groei tot maande en word ryp sonder dat jy werklik besef dat jaarringe in sy stam gevorm het. Voor jy jou oë uitvee het al jou drome verdwyn, soos dooie hout uitgekap en in die vuur van spyt gegooi.
Uiteindelik wanneer alles stil geword het om my, het ek net my herinneringe. Oomblikke van vreugde en hartseer wat blitsekondig voor my geestesoog verbysnel. In my herinneringe is daar nie hokkies nie, net oomblikke, oomblikke waartydens ek met oorgawe geleef het. Die dae waarin ek myself in ‘n hokkie geplaas het om by die wêreld se verwagtinge te hou het nie my herinneringskatskis gehaal nie. Die oomblik was nie waardig genoeg om onthou te word nie.
Juis daarom wil ek so graag elke dag met oorgawe leef, want uiteindelik sal dit die oomblikke van oorgawe wees wat vir die res van my lewe by my bly, die oomblikke waarin ek bereid was om myself oop te maak, sodat die volheid van die ervaring deur my binneste kon vibreer.
Friday, June 8, 2012
Winter
Ek sal myself nou nie juis as ‘n winterpersoon beskryf nie. Van kleins af is die herinneringe wat die winter omring die van donker, koue oggende, koue voete, koue hande wat af vries op die fiets skool toe. Alles is so vaal en dood. O, en natuurlik is daar Scotch Emulsion. My ma het al voor die winter begin om my weerstand op te bou, sodat ek tog net deur die winter kan kom… Ek het groot geword in die tyd toe die gegeurde visolie net uitgekom het. Miskien was hierdie ‘n manier om dit in my keel af te kry, maar ‘n mens het die vissmaak deur al die aangeplakte geursel geproe. Dit was net eenvoudig sleg. En die Scotch Emulsion het vir my jare lank die simbool van winter gebly – ‘n tyd waardeur ‘n mens maar net eenvoudig moet kom.
Tog, hoe meer ek daaroor gedink het, hoe meer het ek begin bessef dat dit darem hartseer is dat ek ‘n kwart van my bestaan op aarde gaan omwens, as ek nooit iets in ‘n die winter kan kry wat my verhoed om die tyd om te wens nie. So ek het begin soek, soek na dinge wat die winter meer aanloklik sou maak. Nou, na 33 jaar se winters agter die rug kan ek met trots sê dat alhoewel ek nooit ‘n wintermens sal wees nie, dat ek tog elemente van die winter kan waardeer en die winter as ‘n geheel kan respekteer.
Soos ‘n pomelo, is die winter iets wat jy moet leer waardeer. Aanvanklik as jy hom proe is dit die bittere koue wat jou asem wegslaan, maar as jy moeite doen om dieper te teug dan vind jy dat die winter tog ‘n soete bekoring het wat in hom weggesteek lê: kaggelvuuraande, om jou hande om ‘n kommetjie sop te vou, lepel lê, warm bedsokkies en ‘n stomende bad.
En wanneer jy so skyfie vir skyfie die winter aanpak, dan vind jy uit dat die winter sy plek in jou hart het. Jy sien hoe dit kans gee vir rus, sodat daar weer plek gemaak kan word vir die nuwe lewe wat die lente bring. Jy sien hoe die winter gesinne saamsnoer, almal onder een dak in die koue.
Jy sien hoe die winter jou leer om altyd die beste uit elke situasie te haal, selfs al is dit nie altyd omstandighede wat jy sou verkies nie. Ons kan nie altyd net somertye beleef nie, maar tog wanneer die winter van hartseer en teënspoed oor ons pad kom, sal die wat diep genoeg kyk tog vind dat daar uit elke situasie iets mooi en positief kan groei – selfs in ysige winterkoue.
Tog, hoe meer ek daaroor gedink het, hoe meer het ek begin bessef dat dit darem hartseer is dat ek ‘n kwart van my bestaan op aarde gaan omwens, as ek nooit iets in ‘n die winter kan kry wat my verhoed om die tyd om te wens nie. So ek het begin soek, soek na dinge wat die winter meer aanloklik sou maak. Nou, na 33 jaar se winters agter die rug kan ek met trots sê dat alhoewel ek nooit ‘n wintermens sal wees nie, dat ek tog elemente van die winter kan waardeer en die winter as ‘n geheel kan respekteer.
Soos ‘n pomelo, is die winter iets wat jy moet leer waardeer. Aanvanklik as jy hom proe is dit die bittere koue wat jou asem wegslaan, maar as jy moeite doen om dieper te teug dan vind jy dat die winter tog ‘n soete bekoring het wat in hom weggesteek lê: kaggelvuuraande, om jou hande om ‘n kommetjie sop te vou, lepel lê, warm bedsokkies en ‘n stomende bad.
En wanneer jy so skyfie vir skyfie die winter aanpak, dan vind jy uit dat die winter sy plek in jou hart het. Jy sien hoe dit kans gee vir rus, sodat daar weer plek gemaak kan word vir die nuwe lewe wat die lente bring. Jy sien hoe die winter gesinne saamsnoer, almal onder een dak in die koue.
Jy sien hoe die winter jou leer om altyd die beste uit elke situasie te haal, selfs al is dit nie altyd omstandighede wat jy sou verkies nie. Ons kan nie altyd net somertye beleef nie, maar tog wanneer die winter van hartseer en teënspoed oor ons pad kom, sal die wat diep genoeg kyk tog vind dat daar uit elke situasie iets mooi en positief kan groei – selfs in ysige winterkoue.
Monday, June 4, 2012
Social IQ
Definition: Social intelligence describes the exclusively human capacity to effectively navigate and negotiate complex social relationships and environments. (Ross Honeywill, Research Director, Social Intelligence Lab)
Social intelligence is a buzzword, which have emerged on the scene along with many other words which would have sounded alien to us only a few years ago.
Today it is believed that it is not enough to merely have a high intelligence. People with a lower intelligence, but a high social IQ have a better chance of being successful in the corporate environment. In plain language – if you have a high social IQ, you have people skills. You only have to google the word and within seconds you can take a social IQ test, you can invest in programs to raise your child’s social IQ. It seems like everyone wants to climb onto the bandwagon.
With the buzz around social skills of human beings, also came other words with the concept of social in them, social networks for example. Again we are surrounded by words like facebook, twiiter, bbm, words which were alien concepts only a few years ago. In my opinion there is not much social about social networks. It is a genius communication tool, which in the right hands and guarded by certain principles of use, have the wonderful ability to connect people all over the world. Unfortunately we have started to talk through these tools. Some prefer to type out their conversations in silence, avoiding eye contact. Sit alone at home, with the false belief that they have many friends on facebook, ‘friends’ whom they have not seen in years. We give preferences to our cellphones in the company of others, can’t live a day without our blackberries by our sides.
Information has become cheap indeed. We have very good relationships with our iphones and spend more time in the relationship with our galaxies than with the people we share a roof with.
The irony is that we still debate why divorce rates are so high, why our children’s communication skills are underdeveloped, why we feel so lonely, although we are surrounded by people (all of them typing away on their handhelds).
Is all lost?
Yesterday, I watched two little girls, each of them just over a year old. They have never met before. Within seconds after they have met they were holding hands. Slowly they found each other’s rhythm and within a few minutes they were dancing and laughing together. What was unfolding infront of my eyes was a perfect example of harmonious and effortless human interaction.
Then I realised – there is hope. We all have the ability to interact and socialise within us. We are born with it. We do not need tests to measure the ability. We do not need programs to teach our children how to interact with others. Just give them the opportunity and they will. We need to nurture that natural need and ability of us to be and enjoy the company of others. Do not allow any modern invention to take the place of a solid get together with loved ones. It is priceless.
Social intelligence is a buzzword, which have emerged on the scene along with many other words which would have sounded alien to us only a few years ago.
Today it is believed that it is not enough to merely have a high intelligence. People with a lower intelligence, but a high social IQ have a better chance of being successful in the corporate environment. In plain language – if you have a high social IQ, you have people skills. You only have to google the word and within seconds you can take a social IQ test, you can invest in programs to raise your child’s social IQ. It seems like everyone wants to climb onto the bandwagon.
With the buzz around social skills of human beings, also came other words with the concept of social in them, social networks for example. Again we are surrounded by words like facebook, twiiter, bbm, words which were alien concepts only a few years ago. In my opinion there is not much social about social networks. It is a genius communication tool, which in the right hands and guarded by certain principles of use, have the wonderful ability to connect people all over the world. Unfortunately we have started to talk through these tools. Some prefer to type out their conversations in silence, avoiding eye contact. Sit alone at home, with the false belief that they have many friends on facebook, ‘friends’ whom they have not seen in years. We give preferences to our cellphones in the company of others, can’t live a day without our blackberries by our sides.
Information has become cheap indeed. We have very good relationships with our iphones and spend more time in the relationship with our galaxies than with the people we share a roof with.
The irony is that we still debate why divorce rates are so high, why our children’s communication skills are underdeveloped, why we feel so lonely, although we are surrounded by people (all of them typing away on their handhelds).
Is all lost?
Yesterday, I watched two little girls, each of them just over a year old. They have never met before. Within seconds after they have met they were holding hands. Slowly they found each other’s rhythm and within a few minutes they were dancing and laughing together. What was unfolding infront of my eyes was a perfect example of harmonious and effortless human interaction.
Then I realised – there is hope. We all have the ability to interact and socialise within us. We are born with it. We do not need tests to measure the ability. We do not need programs to teach our children how to interact with others. Just give them the opportunity and they will. We need to nurture that natural need and ability of us to be and enjoy the company of others. Do not allow any modern invention to take the place of a solid get together with loved ones. It is priceless.
Subscribe to:
Posts (Atom)