The Willow

I have always prayed to God the courage. Courage to be true to His Word, stand up for what is right and most of all to tell the world about His love and salvation.

I have not always been that successful. I know that there has been many opportunities that have slipped through my fingers. The reason? Maybe it is rather a multitude of reasons, but mainly I it is simply because I have been either to afraid to stand-up or I have been so fixed and pre-occupied with my own ideas that I have not seen and used the moment.


That is why it was so powerful when our pastor asked God for two things, to attributes in our lives, that will enable us to spread the gospel: boldness and creativity.


They are almost two contrasting concepts. Boldness on the one hand refers the being strong, unafraid. You almost get the picture of someone who is rigid, nothing able to stir or disturb that person.


Creativity on the other hand, has a flexibility to it. You have to look and see people through different eyes, the eyes of Jesus. You have to throw away your own pre-conceived ideas and almost expose yourself to the possibility that you will have to change your attitude and approach to someone



“Dear God,” I prayed. “ How can I be both bold and creative at the same time?”


The answer came in the form of a picture, that appeared instantly in my mind.


A willow tree.




The willow tree has both these characteristics. It is a bold tree. Strong – I remember the thick stem and roots of the willow trees on my grandparents’ farm. Just like the tree in Psalm 1 they are usually planted by a stream, drawing their strength from the waters flowing nearby.


But it is also a flexible tree. The long branches are supple, changing their shape as the wind blows its secrets into the willow’s ear.






I want to be as bold as the willow tree. To achieve that we have to find our strength daily from the only Source of Living Water, described in John 4:14 –






“but whoever drinks the water I give him will never thirst. Indeed, the water I give him will become in him a spring of water welling up to eternal life."




Our strength lies in our source. It does not matter how small and insignificant I may feel. Through the power of God I can be bold.




Being creative on the other hand, means that I have to be sensitive. Like the branches of the willow tree listen and give way to the wind that blows through them, so we must be sensitive to the voice of the Holy Spirit within us. He will guide us to see every person and every situation as unique and to be sensitive to the needs of others.


May we all grow to be bold and creative.

Verstaan

As ek maar net kon verstaan. Is verstaan nie ’n wonderlike belewenis nie? Daar die oomblik wanneer insig, soos ’n wit lig die donker wêreld van verwardheid en misverstand binnedring.


Party van ons neem ’n bietjie langer om die lig te sien. Vir party kom verstaan na tye van oordenking en repitisie. Ander weer verstaan beter wanneer iemand iets verduidelik en in perspektief plaas. Hoe ookal die verstaanproses in jou grysstof neergelê is, die oomblik van verstaan bly vir almal ’n belewenis.


Ongelukkig is daar sekere dinge wat ons sukkel om te verstaan. So dikwels is dit ’n gebeurtenis, veral wanneer dit ’n geestelike impak op ons lewens het. Net soos Totius geskryf het na sy seun deur weerlig doodgeslaan is – die oomblik wat ’n mens probeer verstaan dan tas jy in ’n doringbos vas, het ons al almal doringboservarings gehad. Met elke hoekom en waarom wat uit ons hart geskreeu word kom die doringskerp pyn terug.


Dit is juis die dinge in die lewe wat ons niks aan kan doen nie, die waarvoor ons magteloos moet staan en toekyk wat ons sukkel om te verstaan. Die menslike psige is geprogrammeer om te poog om jou welstand in ’n staat van ekwilibrium te hou. Aanvaarding vorm ’n groot deel uit van die proses van balans. En heel menslik wil ons gewoonlik eers iets verstaan, voor ons dit wil aanvaar.


Nou hoe gemaak met dit wat ons nie kan verstaan nie? Hoe gaan ons ooit dit kan aanvaar?


Ek het lank hieroor gedink, want in my eie lewe is daar soveel situasies wat ek moet aanvaar, maar nooit sal kan verstaan nie.

Ek glo ook dat ons nie altyd bedoel is om alles hier op aarde te verstaan nie. Paulus beskryf dit so mooi in Korintiërs:


“Nou kyk ons nog in ’n dowwe spieël en sien ’n raaiselagtige beeld, maar eendag sal ons alles sien soos dit werklik is.”


Daar is wel ’n manier om oor die verstaan-tameletjie te kom. Die antwoord lê in die woord verstaan self.


Ver – staan. Ons moet dikwels vêr staan. Weg staan van die situasie af. Ons raak meestal so vasgevang in die detail van dit wat ons probeer verstaan dat ons die geheelbeeld miskyk.


Deel van die verstaanproses is om terug te staan. Rustig te raak. Vrede te maak. Dit is nie altyd nodig om alles te weet om te verstaan nie.


Verstaan kom partymaal in eenvoud. Dit spreek deur empatie, liefde, geloof en hoop tot ’n mens. Verstaan kan uittroon bo chaos sonder dat dit gebou word op feite.


Staan vêr. Leer verstaan met die hart.

A towel

Definition: A piece of absorbent cloth or paper used for wiping or drying.
Imagine your life without a towel. Climbing out of a shower, putting on your clothes without drying yourself. Imagine the basin overflows and you have are running around, not able to find a towel anywhere.


Douglas Adams has an interesting towel philosophy which he shares with readers in Hitchhiker’s Guide to the Galaxy. He says a towel is the most useful think a hitchhiker through the entire galaxy could ever be in possession of. He lists all the well know uses of the towel as evidence for his statement, but I find the last bit of rationale the most interesting:


“More importantly, a towel has immense psychological value. For some reason, if a strag (strag: non-hitchhiker) discovers that a hitch hiker has his towel with him, he will automatically assume that he is also in possession of a toothbrush, face flannel, soap, tin of biscuits, flask, compass, map, ball of string, gnat spray, wet weather gear, space suit etc., etc. Furthermore, the strag will then happily lend the hitch hiker any of these or a dozen other items that the hitchhiker might accidentally have "lost". What the strag will think is that any man who can hitch the length and breadth of the galaxy, rough it, slum it, struggle against terrible odds, win through, and still knows where his towel is is clearly a man to be reckoned with.”


I am definitely not using galactic travel to get to work on a daily basis, but even I support his theory.


I try to go to gym (more often than never) early morning before work. Due to logistical reasons I then shower at the gym and go from their directly to work. Believe me you need to have quite a lot of stuff with you to transform you from the fitness fanatic into the corporate chic. Due to the sheer amount of items you have to remember each day it is inevitable that somewhere along the line you will forget something at home. And believe me I have forgotten numerous items, as different points in time.


I usually realise which item I have left at home, even before I enter the gym (so at least I am prepared for the agony that awaits me). Even though I enter into this exercise session knowing that I will not have my usual armamentarium of tools for transformation. I have borrowed hairdryers, washed by hand without the luxury of a shower sponge, used my facial cream as a body lotion (sparingly) and even went to work in my gym pants once (luckily it was on a casual Friday).


But there has been one item I could not replace with anything else. The one item, for which, when I forget it, I have to go home – a towel. You can’t borrow someone else’s, there is simply no substitution.


Thinking about the humble towel, which we use on a daily basis I realised that God wants us to be like a towel.


He wants us to like a towel to:


• Cover others with love and acceptance, and let our presence be a place where they can be protected from shame and worldly criticism


• Wipe away any memory of what others have done us wrong through forgiveness and understanding


• Become an essential part of others lives through the interest we take in them


Be a towel for someone today.

Namib: Dag 15 Windhoek-Kang

Die pad terug…


Elke reis het ‘n begin en ‘n einde. Twee onontbeerlike bestanddele in enige reis. Dit help nie ek weet waar noord of suid is, maar ek weet nie waar ek myself bevind nie. Slegs wanneer ek weet waar ek is kan ek my weg vind vanaf my huidige posisie na my eindbestemming.


Ons weet waar ons onssself vanoggend bevind. By Villa Moringa, Windhoek, Namibië. Ons bestemming aan die einde van vandag: Kalahari Rest, Kang, Botswana.


Van hier af reis ons in min-of-meer ’n oostelike rigting al met die Trans-Kalahari hoofweg.


Gou-gou skud ons die omvouende berge van Windhoek af en word die prentjie voor ons en in die truspieeltjie so te sê spieëlbeelde. Ons laaste herinnering van die Namibiese beskawing is van die dorpie Gobabis. Die dorp is stewig gevestig rondom beesboerdery, soos die Bramhaan-bul standbeeld trots meedeel: “This is cattle country.”


Die dam by Gobabis word genoem Die Dam. Beskrywende naam. Dit is vol water, blykbaar nie altyd die geval nie.


Na omtrent 3 ure en 387 km kom ons by die grenspos, Mamanu aan. Die Namibiese kant gaan verbasend vinnig, behalwe dat ons die grensbeamptes tussen al die bouwerk (hulle is besig om hulle fasiliteite op te gradeer) moes soek.


Die Botswana kant was ietwat ’n perd van ’n ander kleur. Dit het bykans ’n uur geneem om jou paspoort te stempel en ’n rypermit te kry. Maar mens ontmoet altyd interessante mense, so in die wag. Daar was heelwat Suid-Afrikaners oppad terug, asook ’n paartjie van Botswana wat ’n luukse lodge bestuur waar rykes met hul eie privaat vliegtuie land en wie weet wat alles in die bos kom aanvang. Hulle was oppad terug van Windhoek lughawe af – hulle moes hulle dogter daar gaan aflaai.


Die pad van hier af is monotoon – ’n goeie teerpad, maar reguit omring deur Kalahari landskap aan weerskante. Die teerpad is soos ’n slang van modernisasie wat hierdie Afrika-wêreld in twee skeur. Maar net voor jy aan die slaap raak agter die stuurwiel dorg die bokke of beeste of donkies dat jy op jou tone bly.


Soos ons nou al gewoond is word ons aankoms in enige nuwe area met ’n reënbui begroet. Hier was dit nie anders nie. Ek wou nog vir Willem afneem met sy Etosha-trofee van wit klei wat oral oor hom gespat het, maar die Botswana reën het my voorgespring.


Ons kom laatmiddag by Kalahari Rest aan. Die naam sê presies wat dit is, ’n rus-oase hie langs die Trans-Kalahari. Ons sluit ons dag hier teen 18:00 af met Impala-bredie en word vir oulaas omring deur die naggeluide van die veld.


Die laaste stukkie begin ons vroeg aanpak, net so duskant 4 uur die oggend.


Ons eindig hierdie twee weke met 6350 km agter die blad. Wanneer mens na so ’n vakansie veilig by die huis aankom besef mens: jy is soveel ryker. Niks kan opweeg teen die herinneringe wat mens vir ’n leeftyd saam met jou sal dra nie.


Elke kilometer op die pad het ’n spesiale plekkie oopgekrap wisselend tussen beelde van woestyn, berg en duine met tekens van ontwikkeling hier en daar.


Namibië, ’n land wat se skatte in die eerlike eenvoud lê wat dit uitstraal.

Namib: Dag 14 Etosha:Namutoni - Windhoek

Stad tussen berge


Ons het al meer as 4300 km gery. Vandag moet ons sowat 500 km ry om tot in Windhoek te kom. Stadig maar seker eet ons km vir km die afstnade op en verteer hulle al nader die beskawing in.


Dit is amper asof mens vir ’n rukkie uit plek voel. ’n Mens se oë moet eers gewoond raak aan die skerp lig van die geordende samelewing. Om op ’n teerpad te ry voel amper te luuks om waar te wees. Ons het in die afgelope paar dae nooit eers ’n robot teëgekom nie. Ons het amper uit plek gevoel in Tsumeb se Wimpy.


Dit is maklik ry uit Etosha, die pad is teer, reguit en meestal sonder slaggate. Ons ry deur elke denkbare dorpnaam wat met ’n O kan begin. Outjo, Okahandja, Otjuwarongo...


Windhoek word omring deur 3 bergreekse. Ons kan duidelik sien dat daar hier ook meer reën as gewoonlik geval het. By menige driffies in die dorp moes ons versigtig deur die water ry.


Ons eerste missie in Windhoek is om slaapplek te kry. Moringa gastehuis is uiteindelik waar ons opeindig. Dit is geleë in Ludwigshof, ’n noordelike voorstad van Windhoek. Ons kon selfs bad – net dit alleen is opsigself ’n luuksheid.


Ons soeke na middagete begin by die Merua Mall. Hier kon ons net so wel in Suid-Afrika gesit het. Ons eet by Cafe Braza – hierdie keer darem iets anders as ’n hoender mayonaise broodjie.


Ons verken die dorp – die Christuskirche en die Alte Feste. Die Christuskirche met sy brandgeskilderde vensters geskenk deur Keiser Wilhelm II toorn uit bo die stad. Langs dit is die Alte Feste, ’n fort wat in 1896 deur die Duitsers as hoofkwartier vir die Schutztruppe gebou is. Ons loop deur hulle uistallings en kom op die inligting oor die Namibiese rotskuns en die bemagtiging van die gemeenskap af. Tot ons verbasing het die foto van die gidse vir Colin op. Weliswaar ’n heelwat jonger Colin, maar duidelik is dit hy.

Van hier af ry ons stadigaan deur die hoofdorp. Meeste winkels is al toe. Op die ingewing van die oomblik besluit ons om die uitsig oor ’n glasie wyn vanaf die Hotel Heinitzburg se stoep af te geniet. Ongelooflik. Die hotel gee ’n wye uitsig oor die stad. Ons kon die verleiding teen kaaskoek nie weerstaan nie.

 Ons sluit ons Windhoek-dag af met ’n besoek aan Joe’s Beerhouse, ’n landmerk in Windhoek. Die eerste restaurant wat ek raakloop met sy eie curios winkel. Jy kan van plekmatjies tot T-hemde koop. Natuurlik het ons wildsvleis hier geëet. Omring deur Duitsers aan die een kant en Chinese aan die ander, verkyk ons onsself ook nes die toeriste aan al die interessante memoribilia teen die mure. Elke item het sy eie storie.

Namib: Dag 13 Ethosha - Namutoni

Beloning vir vroeg opstaan


Die lug is vars na die nag se reën. Ons pak weer die pad douvoordag aan, ons was redelik deur die blare, maar niks wat ’n warm stort nie kan wegwas nie.


Die hoop om diere te sien het nie beskaam nie. Ons was skaars by die hek uit of twee hiënas kom snuif-snuif aangedraf. Ek kon nie ophou fotos neem nie. Wat die oggend verder spesiaal gemaak het was die klein natuurgebeurtenisse. Daar was ’n skilpadjie langs die pad wat gelyk het of hy glimlag, ’n baba zebratjie wat verwoed aan sy ma gedrink het, aasvoëls wat vreet aan ’n dooie jakkals, klein dobberjies wat dapper saam met hulle ma swem.

Daar is so baie wat mens uit die natuur kan leer. Dit sal altyd die sterkstes wees wat oorleef en ja, die pad van oorlewing is soms wreed. Maar die natuur leer jou ook dat elke oomblik van skoonheid geniet moet word, want alles is genade. Dit wat vandag hier is, is môre weg. Alles is deel van ’n siklus – niks gaan ooit verlore nie, maar dinge gaan wel verby.


Net soos ons vanoggend op presies die regte oomblik langs die pad was om die hiënas te sien, om die jakkalse deur die water te sien hardloop, net so kom meeste geleenthede net een maal op jou pad.


Die kuns is om te weet watter om aan te gryp en watter om te laat verbygaan. Daar is geen reg of verkeerd nie. Alles bly genade. Die natuur leer mens, dat skoonheid in eenvoud lê – ’n kameelperd se silhouet teen die sonsondergang, maar ook dat die kosbaarste dinge in die lewe dit is wat nie met geld gekoop kan word nie. Die dinge wat mens net kan geniet en daarvoor dankie sê.

Namib: Dag 12 Etosha - Okakujo-Namutoni

Etosha is groen


Die jakkals was heel nag om die tent. Toen ons teen sonop ons neuse by die tent uitsteek kon ons die spoor van sy skade gestrooi om die tent sien lê.


Ons is dadelik na die watergat toe teen die draad, in die hoop om diere te sien, maar die veld het genog water, met die gevolg dat die diere nie die watergate nodig het nie.


So tussen die tent afslaan deur het ’n witborskraai bo ons kom pierewaai. Hy het sy vere gepof, en gekekkel vir die hele kamp om te hoor.

Etosha Nasional Park is in 1907 geproklameer. Dit was op ’n stadium die grootste park in die wêreld net oor die 90 000 km2. Die grense is egter konstant geherdefinieer tot die 22 935 km2 van vandag. Etosha beteken, waar die pan is. Sy deure het die eerste keer in 1955 vir die publiek oopgemaak.


Ons val rondom agtuur in die pad. Lyk my ons word al hoe luier en makker. Verskeie paaie is toegemaak weens die oorstromings. Die diere raak skoon weg in die gras. Ons is gelukkig om leeus en ’n wit renoster te sien. Die wil is volop met genoeg springbokke, gemsbokke en gompoue om ons te vermaak.

Die Etosha pan is omtrent 170 X 50 km. Op al die fotos wat ek al gesien het is dit ’n droë stuk aarde. Maar nou lyk dit nie so nie. Die reën het hierdie stuk aarde omskep in ’n groen landskap en water oral waar jy kyk. Ons het tot waterskilpaaie gekry wat in ’n waterpoel in die middel van die pad baljaar het. Dit is ongelooflik om te sien hoe groot verandering reën kan bring. In ’n oogwink verander ’n landskap onherkenbaar. Net so is dit ’n wonderwerk wat in mens se gees afspeel wanner die Here in jou lewe inkom. Hy kom soos reën op ’n droë woestyn landskap en ontkiem die sade van hoop, geloof en liefde wat onontkiem in die barre grond van jou hart lê.


Deur Sy Gees word jou lewe ’n oase waar ander hulleself kan verkwik. Jou lewe sal getuig, sonder dat jyself eers ’n woord hoef te spreek.

__________________________________________

Ons eet middagete by Halali-kamp. Een ding wat ek op elke spyskaart in Namibië raakloop is ’n hoender mayonaise broodjie. Maak nie saak waar jy jouself in hierdie land begewe nie, dit sal jy kan bestel. So, dit was weereens geroosterde hoender mayo vir ete.


Ons is so teen 3 uur in Namutoni. Namutoni is ’n fort wat in 1903 geopen is as buitepos in die poging om rinderpes te bestry.


In 1904, het 500 Owambo soldate onder leiding van Koning Nehale die fort aangeval en afgebrand. In 1905 is die fort herbou en het Adolf Fischer dit beman. Hy word ook die eerste veldwagter by Namutoni. Die enigste geveg wat ons by Namutoni moes aanpak was om betyds die tent op te slaan, want daar was weereens ’n reënbui wat wou dreig om uit te breek.

Gelukkig waai die reën oor en ons beloon onsself vir ons harde kampopslaanpoging met ’n roomys, terwyl ons bo-op die fort se mure sit. Ons verken terselfdetyd sommer die kamp, want bakens soos die verligde watergat is belangrik om van kennis te neem.


In die namiddag ry on ’n draai om die kamp – die veld is vol lewe en jakkalse. Ons maak kennis met die vriendjies wat ons vanaand met hulle gehuil sal vermaak.


Terug in die kamp reën dit sowaar weer – ons lê in die tent en wag dat die reën bedaar. Gelukkig kry ons ’n kansie om te braai, want in die nag word ons weer wakkergemaak deur ’n reënbui.

Namib: Dag 11 Brandberg - Etosha

Ons slaap vanaand in Etosha…

Ons het al meer as 4000 km gery. Sommige dele, veral a.g.v. die onlangse reën het die ry moeilik gemaak. Namibiërs verstaan droogte, hulle is gebore en getoë in ’n land waar water ’n skat is, ’n rariteit.


Aan die anderkant wanneer die hemel die dag sy sluise oopgooi word dit amper ’n krisis. Die land is nie gerat om massas water te hanteer nie. Paaie word gesluit weens die vloed, kampeerplekke oorvloei – hierdie land verstaan droogte, nie reën nie.


Soos ek nou hier sit en skryf, sit ons in Okakeujo, een van die hoofkampe in Etosha. ’n Jakkals het al ’n draai deur die kamp gemaak, ons het al leeus en hiënas gehoor. Ek sit en skryf by die flou liggie van ons Coleman kamplig en voel soos ’n ware bosreisiger. Dit is ’n vorreg om so deel van die bos te kan wees.


Ons pad tot hier het vanoggend by die Brandberge begin. Ons besluit om tog die 30 km te ry om die White Lady te gaan sien. Sy is to al die tyd ’n man, maar die Duitser wie haar ontdek het, het dit nie geweet nie. Jy betaal N$ 120 vir die Namibiese Toerisme Raad, maar dit gee vir jou ’n begeleide toer van 5 km tot by die White Lady en terug. Ons toergids was Colin – kaalvoetgids wat oor-en-oor bewys het dat mens niemand ooit op sy baadjie moet trakteer nie.


Sy T-hemp is al gate ingeval, hy het ’n metaal besemstok as staf en bad nie gereeld nie, maar ons kon nie vir ’n beter gids gevra het nie.

 

Hy was ’n lopende veldensiklopedie. Hy ken al die plantname: beide in Latyns en die gewone name. Hy het ons breedvoerig en die geologie van die area uitgelê en oor al die geitjies en akkedisse vertel. Wat my sekerlik die meeste sal bybly is hoe hy telkens elke stukkie papier wat hy teëgekom het, hoe klein ookal opgetel het.

Ons het vir ’n oomblik die voorreg gehad om die Namibiese bos deur sy oë te beleef. En die White Lady: nou ja, sy is toe ’n man. ’n Heler wat uitgebeeld word tydens ’n heëlingsritueel. Sy het haar eie waterval en in die agtergron pryk Konigstein, die hoogste piek in die Namibië.


Van hier af het Mario ingestem om ’n ompad te ry oor Omaruru. Die rede: Tikoloshe, ’n houtsnysentrum waar Kavango kunstenaars die hout toelaat om hulle te inspireer. Die resultaat is ’n unieke kunswerk.

Natuurlik kon ons nie anders nie – ons moes iets koop. Mario is ’n kostelike ystervarkie ryker.
Omaruru is ’n netjiese dorpie met ’n paar oulike koffie- en souvenierwinkels. Ek moes hier maar anderpad kyk. Etosha wag... Gelukkig vir ons was dit teerpad van hier af, so die 300 km wat oor was tot in Etosha kon ons in so 3 ure kafdraf.

Namib: Dag 10 Swakopmund - Brandberg

Nou verstaan ek wat afgeleë beteken.

Al op met die kus – woestyn aan die een kant en see aan die ander. Alles hier is plat. Dit is die land van die geharde visserman.


Plek-plek kry ons vissermanne met hulle lyne in die water. Ons neem fotos by Wlozkasbaken en ’n wrak wat op die strand lê. Dit is die somtotaal van wat tussen Swakopmund en Hentiesbaai gebeur.


Hentiesbaai het my nogal verras. Hier is meer lewe as wat ek my voorgestel het. Soos Carike Keuzenkamp sing – hierdie is ’n visplek. Hiervan getuig die Skubbebar. Hierdie is nie sommer enige bar nie – hierdie is ’n bar met ’n doel, want hier kan jy jou kar was, vis was en keel was. Wat wil jy nou meer doen in die geweste?


Enige winkel wat aas verkoop in Hentiesbaai sal nooit uit besigheid uit hardloop nie.

____________________________________________

Ons volgende stop is binneland toe by die Spitzkoppe. Ons moet N$ 90 betaal om daar deur te ry, blykbaar ten bate van die “community tourism”. Mario dring aan op ’n bewys van betaling, wat sy darem kon gee. Die faktuur is ewe plegtig gestempel: Spitzkoppe Community Based Tourism, met ’n posbusnommer en al.


Die koppe is indrukwekkend. Ongelukkig is ons effens haastig, so ons neem ’n paar fotos en moes aanstoot.

Die res van die dag het ons uitgevind heokom so baie mense skryf dat die afstande in Namibië bedrieglik kan wees. Ons het meestal op D-paaie gery – hoofsaaklik teen 40 km/uur. Die paaie is plek-plek erg verspoel en ons moes selfs die rivier in vloed oorsteek. Absolom het tot ons redding gekom en vooruit geloop om te te wys waar die rivier vlak genoeg was om oor te steek.


Die pad tussen die Spitzkoppe en Uis was glad gesluit weens die vloede.

Ons kom laatmiddag eers by Brandberg White Lady Lodge aan. Dit is ’n ware oase in ’n semi-woestyn. Die geboue lyk soos ’n prentjie uit die Wilde Weste. Die kampplekkie is baie mooi – onder die bome teenaan die rivier. Ons is net betyds tent opgeslaan voor die son sy laaste strale oor die berg laat streel.


Terwyl ons om die kampvuur sit word ons onverwags begroet deur ’n boskoor. Van die locals het vir die oorsese toeriste in die kamp gesing. Daar is min dinge wat kom by Afrika-koormusiek in die bos.