Daar is soveel dinge waarmee ‘n mens kan smokkel . Meestal lok die woord die beeld uit van ‘n geheimsinnige man, donker strate, ‘n fluweellappie, die inhoud daarvan net vir die oog van die voornemende koper bedoel.
Maak nie saak waarmee daar gesmokkel word nie, hetsy blink klippies, potente opkikkertjies of perlemoenskulpies, per definisie impliseer die woord geheimsinnigheid. Smokkelaars loop nie op straathoeke met advertensieborde om hulle nekke nie. Jy moet ‘n smokkelaar opsoek, die ware wat hy aan jou wil verkwansel kom altyd teen ‘n prys, en ‘n risiko…
‘n Afrikaanse gesegde wat nogal heelwat in my gedagtes was die laaste paar weke is juis rondom die idee van smokkelary. Iemand smokkel met jou gedagtes. Dit is asof ek dit juis die aftelope tyd beleef het.
Niemand is gevrywaar teen teenspoed of moeilike tye nie. Die vraag is nie of dit gaan gebeur nie, maar eerder wanneer. Die ideaal is om in moeilike tye jou kop op te lig, die silwer randjie om die donker wolke raak te sien en voort te beur. As dit maar so maklik was. Soms, net wanneer jy voel jy is weer op jou voete, dan kom die volgende uitklophou.
Die lewe bly nou maar tot oorlopens toe vol met uitdagings.
Maar ten spyte hiervan het elkeen van ons steeds keuses, hoe beperk ookal. Die sterkste wapen wat ons sekerlik het teen teëspoed is om positief te bly. Maak nie saak hoe donker die wolke saampak nie, daar sal altyd iets positiefs wees waarop ‘n mens kan fokus.
Dit is soos Barbara Johnson, sekerlik een van my gunsteling bly -positief- skrywers so mooi beskryf. Sy vertel van ‘n nota was ‘n hond beskryf wat weggeraak het. Jy sal hom herken aan die volgende: sy af-stert , hy loop mank, blind in een oog, brandsiek om maar net ‘n paar skete op te noem, maar die belangrikste is dat hy reageer op die naam Lucky.
Dit is die toppunt van positiewe denke.
As dit maar net so maklik was. Ons stryd is nie teen vlees en bloed nie. Ons veg daagliks teen die dinge wat ons nie kan sien nie. Die duiwel gebruik juis ons denke as toegangspunt om beheer oor ons lewens te kry. Hy weet dat vanuit die denke word ons lewensuitkyk, ons besluite en ons dade beheer.
Die duiwel is by uitstek ‘n beroepsmokkelaar. Hy spesialiseer daarin om elkeen van ons ‘n rat voor die oog te draai. Tydens elke moeilike tyd in ons lewens kom klop hy skelm aan die deur. Woordeloos bring hy sy fluweellappie na vore, tog te aanloklik. Jy neem dit, gee jouself oor aan die versoeking. Maar so dikwels besef ons te laat: dit wat ons geglo het ‘n diamant van verligting sou wees, is uiteindelik ‘n vloeksteen van verbittering en negatiwiteit.
Dit is wat kom van smokkelary.
Wat is dan die antwoord? Die eenvoud daarvan het my eintlik laat skaamkry. God kom nooi ons elke dag uit om ‘n lewensverandering te maak, eenvoudig deur ons denke te vernuwe. Dit kry ons reg sonder enige smokkelary. Vernuwing van denke kom deur eerlikheid, deur elke dag, elke gedagte, elke gebeurtenis wat ‘n invloed om my gedagtes kan hê voor God se voete neer te sit en dit onderdanig aan Hom te maak.
Dit is vreugde te midde van swaarkry.
Wednesday, October 31, 2012
Sunday, October 14, 2012
My Red Toe Nails
Spring brings with it the spirit of renewal. There is energy in the air which drives us towards new things. We have the urge to re-look the old and start on a fresh note. We throw out our old clothes, get a new hairstyle, get outside work in the garden, get in shape (with varying levels of success).
I call it spring fever.
As part of spring fever I felt my toe nails needed a little lightening up. As part of the new season I had to paint them with something else than the black and brown I have been using during the long winter months. I dug into the cupboard. To my dismay the only bright colour I could find was red. I have never been too fond of red lipstick or red nail polish, but to relieve the symptoms of my spring fever I had no other option.
I must say it help to put a piece of spring in my step, but believe me, beyond my wildest expectations it did so much more than that.
Andreas is in the process of crawling. Believe me, quite a process it is. He tries very hard, he has the will, but for every 10 minutes of trying the might advance about 2 or 3 metres in the direction he wants to go in.
We mostly feel helpless. We encourage, as you might realise from previous writings on the subject and to some extent it does help, but there are certain connections which still have to be made in the little brain of his. The wires are not all connected yet.
One afternoon I was cheering along, as usual, standing a few feet ahead of where he was intending to go. He suddenly fixated on my sandals, with the red toe nails peeping through. In that moment he got a determination in his eyes: he wanted to get to my toe nails. With that as his goal he suddenly moved, like never before.
He did not stop until he touched the result of my spring fever exercise. It was wonderful to see the utter satisfaction on his face when he finally reached his goal.
In that moment I realised the power of red!
I just wish motivation of one’s children could stay this easy. Imagine if red toe nails were what it would take to get a stubborn teenager study for his exams.
I guess I should enjoy it while it lasts…
I call it spring fever.
As part of spring fever I felt my toe nails needed a little lightening up. As part of the new season I had to paint them with something else than the black and brown I have been using during the long winter months. I dug into the cupboard. To my dismay the only bright colour I could find was red. I have never been too fond of red lipstick or red nail polish, but to relieve the symptoms of my spring fever I had no other option.
I must say it help to put a piece of spring in my step, but believe me, beyond my wildest expectations it did so much more than that.
Andreas is in the process of crawling. Believe me, quite a process it is. He tries very hard, he has the will, but for every 10 minutes of trying the might advance about 2 or 3 metres in the direction he wants to go in.
We mostly feel helpless. We encourage, as you might realise from previous writings on the subject and to some extent it does help, but there are certain connections which still have to be made in the little brain of his. The wires are not all connected yet.
One afternoon I was cheering along, as usual, standing a few feet ahead of where he was intending to go. He suddenly fixated on my sandals, with the red toe nails peeping through. In that moment he got a determination in his eyes: he wanted to get to my toe nails. With that as his goal he suddenly moved, like never before.
He did not stop until he touched the result of my spring fever exercise. It was wonderful to see the utter satisfaction on his face when he finally reached his goal.
In that moment I realised the power of red!
I just wish motivation of one’s children could stay this easy. Imagine if red toe nails were what it would take to get a stubborn teenager study for his exams.
I guess I should enjoy it while it lasts…
Saturday, October 6, 2012
Die Universele Gevoel
Daar is belewenisse, gevoelens waarvoor mens nie woorde het nie. Miskien is daar nooit woordeskat onwikkel om hierdie oomblikke te beskryf nie, of dalk sal die mens ten spyte van sy mees intesiewe poging steeds sprakeloos gelaat word deur sekere gebeure.
Tydens ‘n oorsese reis kom ek dikwels die gevoel teë. Uit gebrek aan meer beskrywende woorde het ek dit my universele gevoel gedoop. Die universele gevoel is ‘n oorweldigend: dit is die besef dat ‘n mens deel is van ‘n ingewikkelde, verweefde kosmos. Die wete dat selfs ‘n onbelangrike gebeurtenis in die uithoek van een wêrelddeel’n rippeleffek kan opwek wat enige iemand aan die ander uithoek van die aarde kan beïnvloed. Die gevoel is gegrondves in die teorie dat jy enige twee mense op aarde in 8 stappe of minder met mekaar kan verbind.
Tydens my reis na Wenen het ek die universele gevoel my telkens beetgepak. Dit was waar ek asemloos voor Gustav Klimt se werke gestaan het, wetend dat dit wat hy in sy kuns uitbeeld binne my resoneer. Dit was in die Schonbrunn paleis toe die geskiedenis van Mozart, wat ek in Standerd 1 van geleer het, lewendig geword het. Hier het ek gestaan in die spieëlkamer van die paleis waar Mozart op 6 jarige ouderdom vir Keiserin Maria Teresa op die viool gespeel het.
Dit was in die oomblikke van Keiserin Sisi se lewe wat my herinner het aan die fliek van Romy Scheinder (wat die rol van Sisi vertolk het). Ek het die fliek as 5 jarige dogterjie gekyk. Na die fliek het was ek vir maande die beeldskone Sisi, wat die swaar adelike lewe op haar skouers voel druk het.
Soveel van die Weense geskiedenis het al in my lewe gefigureer. Kuns word so dikwels die wyse waarop die geskiedenis van ‘n veraf wêreld deel van my alledaagse lewe word. Dit is waarom ek elke oomblik van my kunsbelewenisse wil omarm, want daardeur het ek die geleentheid om myself in te prop by ‘n universele bron van energie.
Tydens ‘n oorsese reis kom ek dikwels die gevoel teë. Uit gebrek aan meer beskrywende woorde het ek dit my universele gevoel gedoop. Die universele gevoel is ‘n oorweldigend: dit is die besef dat ‘n mens deel is van ‘n ingewikkelde, verweefde kosmos. Die wete dat selfs ‘n onbelangrike gebeurtenis in die uithoek van een wêrelddeel’n rippeleffek kan opwek wat enige iemand aan die ander uithoek van die aarde kan beïnvloed. Die gevoel is gegrondves in die teorie dat jy enige twee mense op aarde in 8 stappe of minder met mekaar kan verbind.
Tydens my reis na Wenen het ek die universele gevoel my telkens beetgepak. Dit was waar ek asemloos voor Gustav Klimt se werke gestaan het, wetend dat dit wat hy in sy kuns uitbeeld binne my resoneer. Dit was in die Schonbrunn paleis toe die geskiedenis van Mozart, wat ek in Standerd 1 van geleer het, lewendig geword het. Hier het ek gestaan in die spieëlkamer van die paleis waar Mozart op 6 jarige ouderdom vir Keiserin Maria Teresa op die viool gespeel het.
Dit was in die oomblikke van Keiserin Sisi se lewe wat my herinner het aan die fliek van Romy Scheinder (wat die rol van Sisi vertolk het). Ek het die fliek as 5 jarige dogterjie gekyk. Na die fliek het was ek vir maande die beeldskone Sisi, wat die swaar adelike lewe op haar skouers voel druk het.
Soveel van die Weense geskiedenis het al in my lewe gefigureer. Kuns word so dikwels die wyse waarop die geskiedenis van ‘n veraf wêreld deel van my alledaagse lewe word. Dit is waarom ek elke oomblik van my kunsbelewenisse wil omarm, want daardeur het ek die geleentheid om myself in te prop by ‘n universele bron van energie.
Subscribe to:
Posts (Atom)