'n Nuwejaarswens

Vir my verjaarsdag het 'n vriendin my bederf met 'n plantjie. Nie sommer enige plantjie nie, maar wel 'n Venus Fly Trap. As sy maar geweet het dat selfs kaktusse onder my hande sneuwel sou sy dalk 'n ander geskenkie gekies het, maar nietemin ek was bereid om my bes te probeer om die gedoente aan die lewe te hou.

Ek het die petite plantjie so gekyk en maar my bedenkinge in bedwang probeer hou. Die donsveerblaartjies was skaars groot genoeg om 'n muggie te kon vang. Ek het die plant 'n week gegee.

Ewe bedees vra ek toe maar die tipiese vra wat 'n onkundige plantversorger sal vra. Hoeveel water het hy nodig, waar moet ek hom in die huis sit?
Nee, hy moet net voortdurend in gedistilleerde water (nogal) staan, in 'n plek met goeie ventilasie (wat dit nou ookal beteken).

Ek sit hom toe maar in 'n piering in die kombuis en gooi water daarin - hoop maar die ongedistilleerd maak nie so groot verskil nie.
Die eerste week het hy onveranderd daarna uitgesien, maar hier by die tweede week het die blaartjies een vir een begin hang.

Ek het nie daaraan getwyfel dat hy genoeg water kry nie, daarvoor het ek gesorg. So al waaraan ek kon dink om te verander was sy posisie.
Redelik skepties het ek toe die badkamer se vensterbank 'n kans gegee. Ek het die venster op 'n skrefie oopgelaat vir 'n ekstra luggie en hom dopgehou.

Dit was skaars 'n paar dae later of ek kon reeds die verskil agterkom.
Dit was asof hy 'n tweede asem gekry het. Nuwe blaartjies het uit die niet verskyn. En met sy lyfie wat op die maat van die oggendbriesie beweeg lyk hy skoon gelukkig.

Niks het verander nie, behalwe die ligging. So dikwels is ons vasgevang in frustrerende omstandighede. Verlep strompel ons deur elke dag. Ons probeer hard om beter te voel. 'n Nuwe dieet, meer oefening, spandeer meer geld op onsself en ons familie, maar als te vergeefs.

Stop. Kyk vir 'n rukkie na jou ligging. Soms is alles wat ons doen en probeer wees goed en reg. Maar dit is nie die probleem nie. Ons is dalk net nie reg geposisioneer nie.
Ons moet onsself in die regte plek en omstandighede bevind om tot ons maksimale potensiaal te groei. Soms moet mens wegstap, oor begin, jouself op 'n ander plek gaan wees. Net omdat dit jou groeimedium is.

Dit is my wens vir jou in 2008. Dat jy sal uitvind waar jou groeiparadys is en sonder om te twyfel daarheen sal skuif.

Jou kersgeskenk

Die inwoners van Carltonville word stomgeslaan deur 'n wegholvragmotorongeluk wat 4 lewens eis. 'n Mens se instinktiewe reaksie is om verwyte na die ongedeerde vragmotorbestuurder te slinger. Maar nooit is daar enigsens negatief oor hom berig nie. Inteendeel, van Abel Boitsane, wat indirek vir die dood van vier mense verantwoordelik gehou kan word, word daar net met lof getuig.

Van die staanspoor af het sy werkgewer vertel hoe hy hulle beste bestuurder nog was. Elke week is sy vragmotor se binnekant met Mr. Min gepoets. Op die doodstoneel blyk dit dat sy remme onklaar geraak het. Vele ooggetuies het bevestig dat hy alle pogings aangewend het om die ongeluk te vermy. Sy noodligte was aan, hy het getoeter, met handtekens 'n boodskap probeer oordra... Later simpatiseer hy met die familie.

My premature wrewel het oombliklik in empatie verander. Want hierdie man het sy bes binne die bestaande omstandighede probeer, om 'n ongeluk te vermy.

Elke dag skilder jou dade, jou lewenshouding 'n prentjie vir almal met wie jy in aanraking kom. 'n Prentjie waaraan jy gemeet word. Waarvolgens jy daagliks, bewustelik of onbewustelik beoordeel word. Hierdie beeld wat jy van jouself aan ander voorhou is uiteindelik dit waarop mense sal terugval wanneer daar rekenskap oor jou gegee moet word.
Twee verskillende mense kan dieselfde daad pleeg, maar op morele vlak kan die een vrygespreek word en die ander nie. Hoekom?
Eenvoudig omdat jou verlede, saam met die hede aan jou toekoms bly skryf.
Dit wat jy in die verlede gedoen het, programmeer mense om deur die bril van veroordeling of vryspraak na jou te kyk.

So is ons mense maar - ons soek voortdurend, onbewustelik maatstawwe om almal rondom ons te kategoriseer.
Juis dit het Jesus kom doen - ons van aardse maatstawwe kom bevry. Met sy geboorte en sterwe het hy vir ons almal, ongeag van ons verlede dieselfde kans kom gee.

Ons almal bestuur elke dag die wegholvragmotor van sonde, ons maak dood - met ons woorde, ons gedagtes, ons dade..
Jesus kyk nie na ons verlede om 'n oordeel te vel nie. Dan was ons almal verdoem. Nee Hy kyk na ons deur sy bloed. Maak nie saak wie ek was nie, Hy sien wie ek kan wees deur die krag van Sy genade. Hy spreek my vry ongeag.

Dit is wat Kersfees beteken.

Voetstappe

"U woord is die lamp wat my die weg wys, die lig op my pad."

Psalm 119:105

'n Voetstap is soos 'n vingerafdruk - elke persoon s'n is uniek.

Dit vertel iets van die aankomeling se skoensmaak: 'n jongdame wat haarself op spykerhakkies balanseer of 'n laatnagwandelaar wat sloesh-sloesh gang af skuifel in sy pantoffels.

Dit vertel van gemoedstoestande - kort haastige stappies of 'n sleepvoetgemoed, 'n opgewonde getrippel of swaar tree vol selfversekerdheid.

Net deur na voetstappe te luister weet mens klaar meer van iemand as wat hy soms self aan jou sal wil erken. Dit is 'n onbewustelike kommunikasiemiddel, 'n manier om boodskappe oor te dra. Hoeveel van ons het nie al uit frustrasie voete gestamp daar waar woorde kortkom om jou gevoelens te beskryf nie.

Voetstappe vertel waarheen ons oppad is, maar ook waar ons vandaan kom. Party probeer hulle voetstappe wegsteek, miskien om iemand te verras, of om met iets ongesiens te kan wegkom. As jou voetstappe gehoor word waar hulle nie hoort nie, kan dit jou lelik in die pekel laat beland.

Soms word voetstappe vergesel van bykomstige klanke, 'n stootkarretjie se gekriek vertel van bykomende geselskap, 'n kruk se klak-klak verklap pyn en besering.

Daar is onverwagte voetstappe wat jou betrap, voetstappe van vreugde - soos die eerste treetjies van 'n kind, maar daar is ook die wat ons mis - voetstappe van geliefdes uit die verlede wat nooit weet gehoor sal word nie.

As ek so na my voete kyk: die eelte van lank staan om die groottone, my plat voetbrug - dinge waaraan ek niks kan vernader nie, dan besef ek: my voetstappe in die sand sal altyd dieselfde lyk. My voete gaan nooit smaller of langer word nie. Ek sal my skoene altyd op dieselfde manier bly afloop. So is ek nou maar eenmaal geneties geprogrammeer.

Maar my voetstappe val in 'n ander kategorie. Hoe ek hulle laat weerklink is 'n wilsbesluit.

• Ek kan kies watter skoene ek wil dra: of ek gemaklik deur die lewe wil gaan, of met 'n paar trappers wat 'n paar nommers te klein is


• Ek kan kies met watter gemoedstemming ek my voetstappe wil aantrek. Wil ek myself laat hoor wanneer ek 'n vertrek binnekom, of ongehoor uit 'n vertrek verdwyn.


• Ek kan kies in watter rigting ek my voetstappe wil stuur en hoe lank ek daar wil bly.

Wat 'n voorreg, maar ook verantwoordelikheid. Begin sommer vroegtydig elke oggend, terwyl jy jou skoene aantrek, vir jou voete bid.

Mag ons besef hoe groot voorreg dit is om die voete van Jesus hier op aarde te wees. Mag hulle boodskappers van vreugde en vrede word. Dat ek daar waar ek my voetstappe laat hoor, die lig van God saam met my die donkerte indra.

Sorg vs Sorge

Let op hoe groei die veldlelies: hulle swoeg nie en hulle maak nie klere nie. ...Salomo in al sy prag was nie geklee soos een van hulle nie.
Matteus 6:28-29

Die verskil tussen oorvloed en armoede is een letter.

Die deel in Matteus oor die sorge van lewe was nog altyd treffend. Ons sorge begin waar God se sorg eindig. Jesus het die lelies van die veld in dieselfde vergelyking met Salomo gestel.
Ons hoef nie rykdom te besit, soos Salomo om God se sorg te benodig nie. Die lelies is afhanklik van God. In hulle broosheid, sonder dat hulle enigeiets besit of kan verdien klee God hulle met soveel skoonheid en sorg: Salomo kan nooit eers droom om dit materieel bymekaar te maak nie.

God se sorg is nie gekoppel aan 'n sekere hoeveelheid besittings nie. Dit begin nie die dag wanneer my bankbalans stewig is, my huis afbetaal en ek die kar van my drome ry nie. Ek kan alles besit sonder dat God vir my sorg. Soveel mense het dit wat hulle besit uit eie krag bymekaargemaak. Dit is die mees kwesbare plek om jou te bevind, want in 'n oogwink kan jy soos Job op die ashoop van bankrotskap beland. God se sorg verdwyn nooit uit mens se lewe nie, selfs al gaan jy deur swaar tye. Maar as jou rykdom bepaal word deur die hoeveelheid wat jy besit het jy 'n probleem.

Jy hoef nooit ryk te wees om in oorvloed te lewe nie. Die dag wanneer jy alles wat jy het van God bid, wanneer jy besef als kom van God, daardie dag sal jy nooit weer gebrek lei nie.

God se sorg is nie gekoppel aan geldelike hoeveelhede nie, dit word gemeet in die vorm van geestelike welstand.
Vir God is jou geestelike welstand belangriker as jou bankbalans - hy sal eerder jou deur beproewings laat gaan sodat jy geestelik kan groei, as wat jy in gemak geestelik verarm.

Die mees bevoorregte posisie om in te leef is om elke maand my bankbalans voor God te plaas, saam met my behoeftes en te beleef hoe God die middele stuur om hierdie behoeftes te vervul.

Die dag wanneer ek glo dat dit nie meer nodig is om God vir iets te vra nie, dan het ek 'n e agter die woord sorg gelas. Dan leef ek met sorge ongeag hoeveel ek besit.

So skrap die e. Wees 'n lelie van die veld.

Playing a violin

(After watching Ladies in Lavender)

There were two men who both played the violin. They both played the same tune, using the same instrument but each one's attempt sounded different.

To the first man playing the instrument it was a duty, a means of income, a mode of survival. He played every note using his head, his thoughts to guide him through each verse. In the end every piece became a monotonous repeat of sound. He made a living, but not a life.
He performed every piece but couldn't feel the vibration of content that should have moved every nerve and sinew with every stroke.

Then the second man came. He gently stroked over the artistic wooden piece, placed it against his shoulder, took a deep breath and closed his eyes. And then he played - every note a product of his passion to let the world share in his joy. To him playing the violin was not a mere duty, but a need, a craving, an expression of his uniqueness in humanity. In music he found his breath, his strength, his guidance and true fulfillment of his life purpose.

We all have been like the first man: doing the sensible things in life. Making safe choices that would ensure security, the best chance on survival. We all ignore our passions, not trusting our dreams - scared of the future. We play the same tune on our violins day after day, working through the tunes in our minds. But this robs us from joy. Never will we find the content and self realization that we have been longing for.

We will persist on this journey of duty until we realize - God has given us talents and dreams. He is the dream giver, He knows me better than I know myself. He speaks through my deepest desires. How can I distrust Him and not follow those dreams. How will I ever be able to unlock my true potential if I'm not willing to follow the course my dreams take me on.

I know now more than ever before that I want to use the limited time I'm granted here on earth to live out my passion. I want to free the potential God has given me, I want to put my energy into those things which I enjoy.

I want to play the violin which God has carved for me, not the one put into my hands by other people's expectations.

I pray that God will always give me the insight and wisdom to choose my passions, live my dreams and give myself joyfully for that in which I believe.

Painting your life

After a few definite failures in my attempt at drawing I started to contribute it to a lack of talent. I packed my paints away, tried to lift up my head and forget that I ever had any artistic ambitions. But deep down there still lived the desire to take a pencil in my hand and draw the pictures that were so vivid in my soul.

Funny how strong a belief can govern the direction your choices and ultimately your life takes.

I never thought I would land in an art class again, but I did. Sitting there listening to a clear and vibrant teacher teaching us the basic principles of painting I realised - it all starts with cultivating the correct basic principles. Living by that which you know is pure and true.

As she gave us the artist's principles for successful drawing, I realised that those are the principles of life. Each day we are drawing pictures that we ship down paths of our experience and store in memory crates, to unpack later during times of reflection.

In art there is no definite technique to indicate empty space, but it is the ability to create the feeling of empty space around an object that leads to the success of drawing a picture. In life we also need to recognize the empty spaces within and around us. We need to use them as places of breathing and meditation to create a support system for the areas in our lives that take up space and time.

The second key to successful drawing is the correct balance between light and shade. Every dimension that we experience in a picture is a result of the correct usage of light and shade. A life only filled with light and joy has no depth or dimension. We need sadness, times of hardship to connect with our inner strength, to walk through valleys so that we appreciate the hill top views.

If you want to draw any object, you have to see outlines. It is important to see the object as it is standing in front of you and not in the way your mind is preferring to perceive it. Day by day we are confronted with issues we need to solve, challenges for which we have no answers. The temptation is always there to attach our own perception to a situation to find an easier solution. But as long as we don't stop and look carefully, distinguishing a situation for what it really is, we will never find a creative solution. We will always be trapped between failure and frustration.

Another secret of painting lies in the appreciation of relationships. The way in which one part of an object lies to the other. So many times have I thrown my pictures away because the proportions just didn't look right. The same counts for life - people throw friendships, interests away because they were not able to establish a healthy relationship with that which lies infront of them. Firstly we have to see ourselves in the correct relation to others and our enviroment. We have to be able to live with who we are, know where we are needed, to make a difference before we can attempt to satisfy those around us.

To draw and paint is to create a space of opportunities. To live everyday with honesty, dignity, integrity, joy and zest is to do just that. Every positive action from our inside will have a positive outflow and will create a pallette of colours from which we can mix future experiences.

Peace

"May there be peace within your walls and security within your citadels."

Psalm 122:7

What a special blessing. And what a gigantic grace - if God should grant us peace within the walls of our soles, our relationships, our careers.

Internal peace is often the end product of internal struggle, but never of external war. Very often I am rewarded with peace after hours of digestive thought and struggle over a matter of concern. But I have never seen that peace can be achieved when people are destroying others around them to secure their own position.

In any relationship peace is nourished by respect and joy, considering one another.

Peace is not knowing exactly where the road ahead is leading, but rather the One who is walking ahead.

Not knowing how the pieces of your life's puzzle will fit, but rather the One who is holding the pieces in His hand.

Peace doesn't come once we have control over the direction in which our lives are going, but when we have given control to God, with the knowledge that our lives are safe in His guidance.

As our lives progress we move through eras of peace and eras of turmoil. We don't always have control over the circumstances we are placed in, but we do have control over the attitude towards these circumstances.

We will only know peace once we have met its creator. Jesus gives us the invitation - to all of us who are tired and weary.

Just accept is.

So wil ek wees...

"Lord please let me be the person my dog thinks I am"

(Teen Lize en Christo se yskasdeur)

Wanneer mens die lewe uit 'n penperspektief beskryf vir solank as jy onthou, is mens geneig om jou stories op veraf plekke te gaan soek.

Maar dit is juis die wesens naaste aan jou by wie jy die meeste kan leer.

Ek en Mario is bevoorreg om ons huis met twee snorkende, slobberende viervoetiges te deel:

Vubu (tweede van bo) en Phoebe (in haar jonger dae).

Dit is maklik om deur die lewe te gaan sonder troeteldiervriende - jy koop eenvoudig net nie een nie.

Dit is beslis baie minder moeite - jy hoef nie oppassers vir vakansies te soek of droloptelsessies te doen nie.

Finansieel is jy ook beter daaraan toe - werk bietjie uit hoeveel kos twee hondemagies in 'n maand verorber en een veeartsrekening is genoeg om jou te laat besef hoekom mens deesdae mediese fondse vir jou diere kry.

Maar die lewe sonder hondevriende is kaler as 'n skoongevrete hondebeen.

Want waar kry jy iemand wat enige tyd van die dag of nag sy stert van blydskap laat swaai as hy jou sien?

Waar bestaan daar nog iemand wat gereeld jou voete 'n skurwetongwas gee (al het jy nou net uit die bad geklim)?

Wie anders sal sonder wyfeling sy lewe vir jou opoffer as dit bedreig word?

En waar is daar nog iemand wat altyd na jou opkyk en soos 'n skaduwee agtervolg, net uit blote belangstelling?

Dit is inderdaad 'n voorreg om 'n honde-eienaar te wees. Hulle leer jou so baie van jouself.

Op geen beter manier gaan jy die eindeloosheid van jou geduld leerken as wanneer die gate in die beddings groter raak en die plante al minder nie.

Jy leer om vreugde te put uit 'n eenvoudige balgooi-en-gaanhaal aksie. En die frustrasie om later agter steekse Vubu aan te hardloop wanneer sy nie meer die bal wil los nie.

Jy leerken jou nederige sy wanneer jy daagliks die poopscoop nader trek.

Jou hart week sag as Phoebe se ogies toetrek van lekkerkry soos jy haar maag krap.

Jy leer gou, dat maak nie saak hoe kras die woorde wat jy uiter nie, die reaksie word bepaal deur die onderliggende stemtoon.

Op 'n dag, wanneer 'n hond vir Vubu in die straat aanval besef jy hoe klein jou hartjie geword het.

'n Mens is trots op hulle, word kwaad vir hulle, hulle laat jou lag en huil. Hulle grawe elke dag 'n dieper gat tot in die middelpunt van jou hart (in die proses bly al die voorafbeplante idees - soos dat honde se plek buite is, in die slag).

Daar was al vele tye wat die twee my moedeloos gehad het. Veral met hulle tuinkrappery. Phoebe het al by voorbaat kop onderstebo my in die middae kom groet, net vir ingeval sy iets verkeerd gedoen het.

Dit was later 'n bose kringloop waarin die twee al hoe skuldiger en ek al hoe kwaaier begin optree het.

Tot ek op 'n dag 'n artikel lees waarin 'n dieresielkundige skryf dat 'n hond se grootste begeerte is om die dinge te doen wat sy eienaar behaag.

Dit was asof daar vir my 'n lig aangeskakel is. Jou hond glo jy is perfek. Daarom wil hy so graag vir jou die perfekte vriend wees - hy wil jou waardig wees.

Hulle kan aanvoel wanneer jy hulle wantrou en dit laat hulle voel dat hulle jou nie waardig is nie.

Stadigaan het ons honde my geleer dat om respek te ontvang, moet ek dit eers aan hulle betoon. Jy kan nie verwag om in 'n vertrouensverhouding te wees as jy nie eers die ander party vertrou nie.

En ja, geduld kom nie sonder 'n paar tandeknerssessies nie.

Hulle het my as t ware geleer om die mens te wees wat hulle lankal reeds glo ek is.

Want dit is wat honde is: ware vriende. En ware vriende maak van jou 'n beter mens.

'n Goeie paar jeans

Vir elke mens is daar sekere kledingstukke wat 'n onmisbare deel van jou klerekas uitmaak. 'n Swart romp. 'n Wintersjas. Betroubare tekkies.
Almal het so 'n item, maar meeste van ons sal saamstem dat 'n goeie paar jeans 'n hele paar behoeftegaatjies toestop.

Jy kan hom opjazz met 'n deftige baadjie of serp, maar by die huis met pantoffels aan die voete is dit daardie einste broek waarin jy op jou gemaklikste is.
Hy kreukel nie en soos die tyd aanstap groei hy aan jou lyf, hy neem vorm om jou aan.

Denim is van die 18de eeu af reeds in gebruik. Dit was beslis nie aanvanklik deur die modebewustes gedra nie, veel eerder deur arbeiders. Die materiaal is juis gekies vir die maak van hulle klere omdat dit sterk is en nie gou verweer nie.

In die 19de eeu het hierdie neiging voortgegaan en het ook goudmyners dit begin dra. 'n Man met die naam van Leob Strauss het 'n markgaping raakgesien en die denimbroek gepatenteer. In 1953 begin hy 'n groothandelmaatskappy met die naam Leob wat later na Levi herdoop is.

Eers in 1950 het die denimbroek die aandag van tieners begin trek. Dit was 'n rebelse simbool en is selfs in skole in die VSA verban. James Dean het veral gehelp om aan die jean sy modestatus te besorg.

In die sestigs vat die hippies dit nog 'n stappie verder. Hulle begin verskeie kledingstukke maak uit denim en begin daarop borduur en verf.

In die tagtigs bereik die denim ontwerperstatus en tot vandag leef die denim in volle glorie voort.

Maar dit is beslis meer as net 'n stukkie materiaal met geskiedenis. As jy hom een keer in jou kas toegelaat het, kry jy hom nie daar uit nie. Kort voorlank skaf jy vir jou 'n denimbaadjie aan, 'n denimsak, 'n denimromp... 'n Defnitiewe verslawing.

So staan ek toe nou die dag na my eie denim en kyk. Hy dra so lekker, die kleur is hoeka al uitgewas, maar die broek ken my lyf, haal saam met my asem. Toe besef ek - so wil ek graag wees. 'n Denimvriend. Iemand wat my vriende verstaan, soos 'n denim om hulle vorm aanneem, hulle beskerm. Wat in dik en dun by hulle staan, 'n vriendskap aan hulle bied wat nie gou verweer nie. Al gaan die kleur en glorie tye verby nogsteeds in kwaliteittyd investeer. Iemand wat iets funksioneel beteken vir iemand, maar terselfdetyd, soos 'n geborduurde denim ook die mooi en interessante dinge in die lewe saam met iemand kan geniet. 'n Staatmaker.

Wees so iemand vir iemand anders.